“Sen intermediación é moi difícil poder chegar ás persoas con dano cerebral adquirido”

Sarela é unha entidade sen ánimo de lucro creada en decembro de 2000 por familiares e persoas con dano cerebral adquirido (DCA) e que desenvolve o seu labor fundamentalmente nos concellos que configuran a área sanitaria de Santiago. Dende o pasado 23 de setembro Lalín facilitaralle a este colectivo a cesión dun espazo con conexión a internet de uso gratuito no Lalín Arena e que funciona a modo de punto de información, asesoramento e espazo formativo onde se desenvolverán actividades de balde dirixidas a estes usuarios. Laura Segade Fernández é a traballadora social encargada do sitio.

–É certo que no mes de outubro non van poder atender en Lalín?

–Sí. Máis que nada porque o día 26 é a data adicada ao dano cerebral, así que imos xa ao centro de saúde cunha mesa informativa e polo tanto non iremos ao punto. En Lalín polo momento só fomos o primeiro día que abrimos, nada máis. Non temos máis locales en Lalín pero a idea é ampliar aos concellos da comarca de Deza pero vai ser algo que van ir conveniando a través de acordos entre concellos coa intención de chegar a toda a zona.

–Como foi o primeiro día que estiveron na oficina lalinense?

–O certo é que foi unha xornada un pouco de aterrizaxe para instalarnos na oficina e coordinarnos un pouco con Servizos Sociais do Concello co proceder de cada día. O que fixemos básicamente foi coñecer as instalacións a fondo e ao persoal cunha reunión de coordinación, máis que atender a persoas. Nós temos como obxectivos fundamentais promover a defensa conxunta dos dereitos destas persoas e familias, a súa integración e normalización social, e o seu coidado, asistencia e protección. Será o que faremos en Lalín.

–Pensa que será doado facer que os veciños de Lalín e contorna fagan uso deste servizo?

–Realmente, o noso traballo está moi difundido en medios, carteis e redes sociais, peo a maiores si que esperamos a coordinación por parte dos servizos públicos, tanto de Saúde como do Concello. Que sexan eles os que fagan de porta de entrada e os que nos deriven os casos que consideren de dano cerebral para atendelos. Pretendemos devolver a ilusión a aquelas persoas ás que a vida llela arrebatou, poñerlle cara ás ignoradas, dar voz a quen enmudeceu, levantar a quen caeu.

–Hai conciencia no rural desta patoloxía tan importante?

–Eu penso que habería que loitar contra a falta de información, sobre todo cando saen do hospital. Nós falamos do “e agora que?”, unha pregunta crucial. Pola experiencia dos outros puntos, vemos que hai xente que leva tempo na súa casa co dano cerebral que si que está como máis deprimida e estancada. A dificultade de acceso á información é o máis problemático. O dano cerebral adquirido constitúe unha realidade social e sanitaria de magnitude crecente e gravidade extraordinaria. É obrigación das institucións públicas previr o seu crecemento e dispor recursos sanitarios e sociais proporcionais.

–Cal é o papel da familia?

–É algo fundamental. Notáse tamén moito cando hai un gran apoio familiar. O dano cerebral adquirido, ademais de producir un grave efecto na persoa que o sofre, ten importantes repercusións no seu grupo familiar. É unha necesidade imperiosa a acollida, a información adecuada e sostida e o apoio psicolóxico á familia nos hospitais desde o mesmo momento do ingreso do seu membro.

–Non ten que ser sinxelo facer que os enfermos volvan sentirse válidos para a sociedade.

–É unha pregunta difícil. Penso que o máis complicado é chegar a eles e coñecer as súas necesidades. Esa é a barreira principal porque si que é certo que unha vez que chegas a elas, máis ou menos van saíndo cousas e si que hai moita necesidade de atención psicolóxica e de actividades na comunidade e no entorno. Ahí despois é máas fácil traballar pero algunha cousa sempre se fai. Logramos conectar con eles para darlles a oportunidade e tamén coñecer a súa realidade. É moi difícil chegar a estas persoas con DCA sen intermediación dos servizos sociais e médicos.

–A idade inflúe nas persoas afectadas por esta situación?

–É certo que polo xeral parece que prestamos máis atención ás persoas que son máis novas e que teñen máis opcións de recuperación. Nese sentido penso que no noso caso é un pouco indistinto porque unha vez que ven que hai algunha saída ou iniciativa diferente a través do profesional sanitario o social de referencia deles, xa o ven doutra forma moi distinta.

Suscríbete para seguir leyendo