Son as 15.00. Xa falta menos para saír do traballo. Ao chegar aínda podo coller a bici e facer a “clásica”, que en horiña e media estou na casa, e logo teño que ir polos pequenos para comezar cos baños e metelos na cama. Pufff, bendita bicicleta despois dun día complicado, moito me ten axudado a aforrar en médicos.
Ademáis saír no outono e no inverno, abrigado, pero á vez sentindo ese frío petándome na faciana, non ten prezo. Se non fora porque caería dela, pecharía os ollos e disfrutaría dese vento fresco na cara, nesta época de mascarillas e ter que respirar aire quente.
Levo tempo dándolle voltas, e ogallá a algún dos pequenos lle tire a bicicleta e acabemos compartindo momentos coma este. Faríame moi feliz, pero ás veces penso tamén nos riscos que asumimos e dame medo. Medo a que me chamen un día ao traballo e me digan que o neno ou algunha das nenas está no hospital, que a colleu un coche. Pecho os ollos e case se me achegan as bágoas. Non o quero nin pensar.
Chego á casa e deixo a bici, quito o casco e as zapatillas, e voume para a ducha. Hoxe foi unha boa tarde, xa que a saída na bici pasou sen incidencias, noteime ben e o máis importante… ¡xa estou na casa! Pero penso en cantos xa non están e en cantos coñezo que están de casualidade. O que tiña que ser un momento de satisfacción logo do apretón sobre as dúas rodas, pasa a ser un momento de tristura.
Sei que un accidente teno calquera, pero tamén penso cantos se poderían ter evitado se nos mentalizaramos dun sinxelo número decimal: 1,5. Tan sinxelo e tan complicado á vez. E, ollo, que non so os conductores temos que mentalizarnos, porque tamén sabemos na grupeta que hai moitos ciclistas que ás veces se despistan, pero a diferenza é grande. Un morre e o outro non.
Coido que mañá farei bici no rodillo, non é o mesmo, pero sei que chegarei á casa...
*Triatleta e veciño de Silleda
