A narradora Soledad Felloza participa este venres nun dos actos do programa Festival Atlántica, que retomou a súa oitava edición tras a irrupción pola pandemia. A narradora oral recalará en Lalín, no Museo Ramón Mª Aller, o venres 13 ás 21:00 horas, con A vida é conto. Ten un aforo limitado de 25 persoas e a entrada é de balde.
–De que trata ‘A vida é conto’?
–É un espectáculo a raíz dunha serie de historias que che traen o recordo de que ‘a min pasoume algo similar’. Empezan moitas delas cun feito real ou que podería ter sucedido, pero que se transforma en conto. Moitas delas, e máis neste tempo que estamos coa boca cuberta, son desas que quedaron pechadas, que non se podían contar ou que ti pensabas que era mellor non contalas. A idea é rir desas historias porque forman parte da vida de cada un de nós, e máis agora que temos esas necesidade de rir. O espectáculo tratará de facer rir, emocionar e sobre todo, sentirse a gusto.
–Algunha desas historias ten vínculo coa pandemia?
–Eu son das que penso que todo isto que nos pasa aínda o imos contar no futuro. Aínda as historias están a suceder, estamos no medio. Eu preciso que repousen un pouco, que se me queden dentro e convivir con elas ata que teñan unha forma. Máis que nada porque moitos aínda estamos coas feridas abertas, principalmente os que tivemos algunha persoa cercana que pasou por isto. É un momento moi delicado e creo que a xente abre os xornais e prende a televisión e é máis do mesmo; entón, creo que necesitamos outros espazos para viaxar a lugares onde suceden outras cousas.
–A intención é separar as historias da actualidade?
–É incrible. Aínda que non queiras, en todas as conversas chega un momento no que vas dar á cuestión que estamos pasando. Estamos entrando en cansancio e desmoralización, entón creo que hai que cargar as pilas. Se queremos chegar ao fondo disto, precisamos ter máis forzas e recuperar a alegría e esperanza. Eu creo que a maneira de lograr isto é mirar cara o que xa pasou. Prefiro contar historias doutros momentos, algúns que pasaron fai pouco, pero que nos van axudar a ver que falaremos do que está pasando como algo que pasou, que nos ensinou moito, ou iso espero.
–Para ser narrador, hai que nacer?
–Eu dedícome á docencia en narración, pero son que penso que para contar, a maiores das ferramentas de formación e estudo, hai que nacer. Eu teño escoitado a persoas que nunca pisaron unha aula de formación, e son uns maravillosos contadores de historias.
–Agora onde imparte aulas?
–Desde o Festival Atlántica temos un curso, que se encontra paralizado pola situación. O que si que imparto son cursos en centros de ensino para tódalas idades. Fai pouco fíxeno online para mulleres artistas que precisaban a narración como unha ferramenta de comunicación.
–O seu sector tamén se atopa afectado pola situación?
–A verdade é que está sendo unha tempada moi dura para o sector, máis que nada porque non tes a capacidade de planificación. É a realidade de todo o mundo. De repente tes o mes pechado de traballo, impoñen limitacións que xorden para protexernos, deixan sen efecto ese traballo. É certo que moitos concellos que nun principio non estaban pola labor, unha vez que viron que isto chegou para quedarse, están apostando por novas tecnoloxías. Sabemos que non é o mesmo, a narración necesita ver á xente, as reaccións; pero tamén é certo que é o noso traballo e moitos de nós estamos mudando as ferramentas presenciais polas virtuais. Eu no persoal sigo apostando polo presencial, aínda que sexa en encontros pequenos. Se é preciso repetir sesións, faise, pero tratar de mantelo, porque a forza do noso traballo está niso, polo menos en vernos aos ollos.
–Sentir ao público, é a base do seu traballo...
–Si. Estes días co Festival é o que máis nos repite a xente. Aínda que hai grupos reducidos, marchaban agradecidos por ter a sensación de estar nunha actividade comunitaria, algo que se está a perder nestes momentos. En todas estas sesións, a xente agradece moito poder participar nestas citas, aínda coas distancias e medidas de seguridade establecidas. É algo, é unha forma de estar xuntos. Por momentos foi moi emotivo o que estamos vivindo neste Festival.
–Que rasgo en común considera que teñen os narradores do Festival Atlántica?
–Cada un de nós ten a súa maneira de contar, pero creo que temos en común a defensa da palabra. Unha defensa da memoria. Un traballo de recuperación non só das historias devanceiras, senón daquelas máis próximas. A memoria da humanidade está feita de historias, e deixar un pedazo sen contar implica que no futuro, esa liña da memoria da humanidade vai ter ocos. Cada un, desde a súa maneira, traballa para que estea o máis completa posible.
–Está traballando nalgún espectáculo novo?
–Si, nun espectáculo que tiña previsto estrealo agora, que é factoría da casa. Temos que esperar que cheguen momentos mellores para lanzalo. En canto ao mundo editorial, está tamén en pausa, porque tes medo de sacar algo e que se perda no medio disto. Eu estou en pausa cun traballo en textos e fotografías, esperando un momento máis primaveral no sector para que vexa a luz. Creando sempre, iso si. Unha das cousas que nos salva aos artistas, que podemos aproveitar para non caer na tristeza e no medo, que sempre está aí, é o noso traballo; crear é o que nos salva.
