Faro de Vigo

Faro de Vigo

Contenido exclusivo para suscriptores digitales

Preservativos andantes

Pode a pandemia cambiar tamén as leis da física?

Sousa traballa desde hai anos en Madrid e pasa alí o confinamento.

Estes días cos meus amigos falo de planes. De momento, dos que se quedaron polo camiño neste último mes, ou do último que fixemos cando o mundo todavía era "normal". Unha amiga recordaba que a finde antes de que estallara todo isto, estivo na Rúa Laurel de Logroño paseando co seu mozo. Outro, que se quedou confinado no seu pequeno apartamento do centro de Madrid e que non ten con quen falar. Eu, o último que fixen foi reconciliarme cun amigo co que levaba tempo enfadado, mentres tomabamos unha cervexa na terraza dun bar da praza de Tirso de Molina.

Supoño que nun tempo plagado de incertezas, a única certeza que nos queda é o pasado, o que xa vivimos, e por iso recurrimos a ela constantemente. Ninguén coñece ata qué punto esta situación pode cambiar o mundo. Todo son especulacións. Por exemplo, o plástico, que ata hai dous meses ía destruir o planeta, agora semella que nos vai salvar a vida. Pouco máis e damos grazas de ter separadores de plástico entre as lascas de xamón porque así, se unha ten coronavirus, a outra non. Por non comentar, que un parece un preservativo andante cando vai ó supermercado con guantes, mascarilla e demais instrumentos imprencindibles.

Do meu pasado nas aulas do instituto, recordo que unha das certezas da ciencia é que as magnitudes distancia e tempo son directamente proporcionais. É dicir, que se un vehículo percorre 100 quilómetros por hora, en cinco horas, percorrerá cincocentos quilómetros. Pero, pode a pandemia cambiar tamén as leis da física?

O que antes chamabamos distancia xa non é o que era. Se saes á rúa observas que agora somos todos equidistantes. Concretamente, a un metro e medio. Se estás na casa, o teu colega da Arxentina convértese no mesmo que o teu colega da rúa de abaixo: nunha pantalla. E por algún motivo, os que saen beneficiados son os que vivían lonxe e cos que tiñamos menos contacto. Aposto a que non son o único que estos días está intercambiadose mensaxes con xente coa que facía anos que non falaba, aínda que só sexa para un sinxelo, "que, como vai a cousa?".

A outra variable desa ecuación é o tempo. San Agustín dicía que se ninguén lle preguntaba sabía o que era o tempo, pero que o problema viña cando tiña que responder a esa pregunta. Sexa o que sexa, tampouco será o mesmo. Ou polo menos, iso espero, porque entre as miñas virtudes nunca estivo a da puntualidade. A pandemia demostrounos que podíamos premer o botón de pause. Aquilo que dicía Mafalda, "paren el mundo, que me quiero bajar", podíase conseguir. Con consecuencias dramáticas, sí. Pero podíamos facelo.

E de súpeto, reactivouse a imaxinación colectiva. Todos soñamos, de forma diferente seguramente, co que imos facer o día no que as rúas desperten do coma inducido que lle provocamos. Comenzaremos a diferenciar o urxente do prioritario e do importante. Agardo, sinceramente, que frases coma "teño présa" ou "non teño tempo" se escoiten cada vez menos nese suposto novo mundo. Máis aínda despois de que durante o último mes, unha das afirmacións máis repetidas sexa aquilo de "non sei como matar o tempo", e non pode haber nada máis triste que matar o único que temos.

*Xornalista agoladés en Madrid

Compartir el artículo

stats