Inesquecible foi a noite do mércores en Balaídos na que un Celta colosal conseguiu eliminar ao Madrid (e toda a súa parafernalia) e clasificarse para as semifinais de Copa. Para o celtismo, probablemente, é un dos fitos máis importantes da última década, que así expresou a súa gratitude cantando unha emocionante rianxeira, só reservada para os días máis grandes. Unha noite onde se desenvolveron as liñas máis claras da gramática do fútbol celeste: intensidade, valentía e humildade. E, sobre todo, unha noite na que escintilou a madurez competitiva acadado polo cadro de Eduardo Berizzo.
Foi un partido intenso de tolos ires e vires dunha a outra portaría. Unha batalla de loitas bilaterais a cara de can, onde como sucedera no Bernabeu cada xogador de Berizzo tiña asignado o seu par ao que debía facerlle a vida imposible. O Celta confiaba a súa estratexia ofensiva ás posibilidades de contraataque e ás recuperacións que na primeira e segunda liña puidesen facer os seus homes máis adiantados. Unha proposta moi esixente para cada un deles, que obrigaba a un esforzo físico enorme e a unha mobilidade constante. E a pesar do arriscado da proposta a Berizzo deulle bo resultado. No derradeiro cuarto de hora da primeira parte, Aspas e Guidetti souberon abrir un par de furados na defensa branca, estragados polo porteiro, o mellor dos madridistas. Xaora, faltando apenas dous minutos, o internacional sueco-galego, tras un gran servizo de Wass, recuncou no seu empeño e, contando coa colaboración de Danilo e da deusa fortuna, adiantou aos nosos na táboa de marcas.
Foi tamén un partido incerto e emocionante, sobre todo tras a reanudación, onde un Madrid rabioso e desordenado obrigou aos celestes a parapetarse diante da portaría de Sergio. Así chegou o empate de Cristiano, tras unha falta dubidosa, preto da frontal; e así puideron adiantarse os visitantes nunha desas cabezadas letais de Ramos na área pequena rival. Porén, neses minutos críticos, onde as ondadas madridistas chegaban en avalancha e medraban as pulsacións dos celtistas, Berizzo soubo comunicar dende a banda as doses de xerarquía e confianza necesarias para xestionalos con sufrimento e intelixencia. Secomasí chegou o golazo de Wass, tras unha xogada coral, na que interviron Aspas, Marcelo e Jozabeb, consolidando unha clasificación forxada a semana anterior no Bernabeu.
Nesta eliminatoria Berizzo demostrou que é un dos grandes adestradores do momento e un dos máis importantes da historia do Celta. Un auténtico mestre capaz de sacar o mellor de cada un dos seus xogadores, capaz de que aprendan compartindo o proxecto colectivo e capaz de que brillen no desempeño individual. Na xerarquía, na teimosía e na humildade de Berizzo están algúns dos segredos deste gran Celta actual, para min máis admirable que aqueloutro do xogo da serpe de Mostovoi e Mazinho de hai dúas décadas. Berizzo ten moito que ver co momento excepcional dos nosos canteiráns Aspas, Mallo e Jonny, nos mellores días das súas carreiras. Aí está a confianza que foron gañando da súa man os dous porteiros, Rubén e Sergio. Como o medre de xogadores novos que están sendo agarimados pola súa man como Bongonda, Wass, Radoja, Guidetti, Sergi ou Pape Cheikh, que apuntan a figuras internacionais de moitos quilates e que polas súas traxectorias ascendentes dificilmente poderemos manter en Vigo durante moito tempo. Como tamén o papel esencial dos seus veteranos de confianza Cabral, Tucu, Chelo ou Roncaglia, leais e dispostos a manter a estrutura do debuxo táctico do adestrador.
Cheguemos ou non a final da Copa, o conseguido por Berizzo nesta competición nas dúas últimas tempadas merece de todas as beizóns. Gran adestrador o noso.
stylename="070_TXT_dep_dcl_03">bretemas@gmail.com
