Oio ben lonxe
a voz do vento.
Non, que é o eco
dun instrumento.
IX
Cando esa guitarra chora
un minuto
é unha hora.
Se non deixa de chorar
o reloxo
vai parar.
Que non chore esa guitarra!
que soen notas do vento,
que escorrente as soidades
e que limpe o firmamento.
Que deixe de chorar
e cante bicos de escuma,
que se pousen no meu rostro
e que se arreden as brumas.
Cando esa guitarra chora,
teño ganas de dicirlle
que o seu pranto
non namora
e que as bágoas
que deita
anegan a luz da aurora.
Os días son máis escuros
cando esa guitarra chora.
X
Cala un momento!
Soa ben lonxe
un instrumento.
Sabes cal é?
Non, non che sei.
Sabelo ti?
Éche un violín,
son de carmín.
Cala un momento!
Quero soñar.
Quero escoitar
notas que brillan
preto do mar.
XI
Soa unha gaita
pola verea.
Meigos lamentos
de primavera.
Son prantos leves.
Son notas brancas,
bicos perdidos,
luces que encantan.
Soños de gaita.
Cantigas mudas.
Contos sen voz.
Notas escuras.
XII
Pola beira do mar
hai un peixe dourado
que dá co seu fagot
mil concertos salgados.
As algas fanlle coros
coas rochas e o vento.
Do fagot voan notas.
Que grandiosos concertos!
Melodías de sal,
as que escoitan as ondas.
A música éche luz.
As gaivotas son sombras.
Pola beira do mar
ese peixe dourado
soña acordes de lúa
ao fagot apertado.
EN DIRECTO
Coronavirus en Galicia: última hora
Sigue las noticias sobre la incidencia de la pandemia del Covid-19 en la comunidad
