A bolboreta
debuxa un beixo
con moitas cores
nalgún espello.
Beixo amarelo
de noz e mel,
brinco na brisa,
luz de papel.
A bolboreta
debuxa un beixo
que rouba ao aire
moitos insectos.
Beixo violeta,
vivo lunar,
onda nas nubes,
choiva no mar.
A bolboreta
debuxa un beixo
que cando soa
racha o silencio.
No bico, unha estrela;
na estrela, un cantar;
no cantar, uns beizos;
nos beizos, o mar.
No mar dos teus ollos,
uns ollos de sal;
no sal, os menceres;
menceres de paz.
III
Eu vin un bico no vento
que estaba a chiscarme un ollo.
Era un bico brincadeiro.
Era un bico ledo e louro.
Tentei collelo na man
e pousalo no meu rostro.
El preferiu camiñar
polo vento mudo e tolo.
Eu quedeime sen o bico,
que, se cadra, tiña dono.
A ese bico pillabán
non o afasto dos meus soños.
¡Dous e dous son catro bicos.
Seis e seis son moitos máis.
Pero a ti, nena fermosa,
un cento che quero dar.
Tes uns ollos feiticeiros
que semellan de cristal;
tes uns beizos de mapoula
que sempre quixen bicar.
Cinco e cinco son dez bicos.
Dez e dez son moitos máis.
Pero a ti, nena fermosa,
un millón che quero dar.