Con cada alalá incluído no CD de "Terra e Alma" escóitanse campás, paxaros, o son do lume no lar... Coa frauta pausada de Moisés Quintas, os temas gravados nesta obra, logo de seis anos de documentación, recrean atmosferas de tempos pretéritos. Realmente é o que pretendía o autor con este traballo. "Cando fago algo así, con tempo, é para gozalo. Dalgún xeito estes alalás fóronme levando a un retroceso, a outra época, na que a relación do home e da música co medio, coa natureza, era outra", conta Moisés Quintas (Bande, Ourense, 1965), mestre especialista en Educación Musical e músico.

O libro é unha especie de homenaxe aos alalás, cantos típicos galegos que se caracterizan polo seu ritmo lento e letras con carácter "amoroso, melancólico e vinculadas á terra". "Ten similitudes co canto gregoriano, tamén pode estar relacionado co folclore andaluz ou arábigo", apunta o autor, que inclúe no libro as partituras e as letras de cada alalá. "É difícil definilos nun compás concreto, xa que soen ser libres en canto ao ritmo. De feito, moitos deles son reinterpretacións que eu fago", expresa Quintas Suárez, afincado en Mos.

O autor explica que os alalás eran cantos individuais. "Normalmente entoábaos unha persoa soa. Eu recordo a xente cantando alalás no campo, ao caer a tarde", di Quintas. De feito, un dos cantares do libro aprendeullo súa nai, Ramona, "Alalá de Bande".

Cada alalá e cada partitura desta obra publicada pola Editorial Canela leva aparellada unha fotografía de Carlos Valcárcel Gay, imaxes da Galicia rural. "Carlos ten unha magnífica colección de fotografía etnográfica dende os anos 60", puntualiza.

A obra inclúe documentación sobre a historia dos alalás. Como a descrición de Francisco Fernández del Riego en ´Danzas populares gallegas´: "Existe un canto en Galicia, el ´alalá´, de expresivo acento. Poco importa en él, el estilo musical. Nace el canto, colmado de tristeza, lleno de morriña, dolorido de amor. Todo lo contrario del ´Aturuxo´, que es un levantado grito de lucha. La música del ´Alalá´ parece surgida para entonar al aire libre. Una música que, en esencia, es única e inalienablemente nuestra. Conviénese en que la melodía del alalá, reconoce una antigüedad, que no alcanzan, la ´Alborada´ y la ´Muiñeira´. Pero para desvanecer incertidumbres, basta escucharla en la soledad de los campos, al caer la tarde, cuando la naturaleza se sumerge en misteriosa y vaga penumbra". Incorpora tamén citas de Faustino Santalices, Carlos Villalba Freire, Casto Sampedro, Xavier Groba González, Rogelio Groba ou Emilio Pita. Os textos do libro, que presentarán hoxe na Biblioteca da EMAO en García Barbón, poden lerse en galego, castelán e inglés.