Pasou o sol máis amodo pola Palma, e as pedras do Castelo están máis grises, cheira forte a argazo na Cuncheira. Saben do teu Manolo, saben que vés da xinea xebre xusta dos homes honrados co espírito comunitario incardinado na xenética; lembro hai máis de tres lustros a canda a gravación á beira do teu pai como un mozo de apenas 16 anos guindaba pola fiestra do concello vello o retrato do rei o día da proclamación da República. Como contabas como A Tourona vella agabeaba polos sacos da fariña no “muelle” de Baiona. Xenética revolucionaria a prol do ben común, da xustiza social. Na fábrica, na vila, no barrio co aquel de mirar algún día un mundo novo, máis igual, máis xusto.
Gorra cinguida, barba xa branca, ollos claros como as ideas, bo escoitador, intelixente, reflexivo e afeito e dado ó traballo desinteresado. Foches o primeiro con nós en escavar a foxa dos homes asasinados na Volta dos Nove no cemiterio de Baiona co sentimento posto en viúvas e orfos dos loitadores por un mundo mellor naquela fugaz República.
E eres memoria da vila, do Burgo, do traballo da raza dos canteiros e albaneis, construtores de soños, erguedores de fogares co pai coma buxa xidísimo.
E non dubidáchendes ti e o primo Avelino en amañar con mestría a tumba do obreiro descoñecido asasinado no 37 en San Xián, lonxe da casa, que descansa en paz no cemiterio do Ceán.
Mari, Iván, Mari Paz, bo amigo, bo home, bo pai, bo irmán desa raza de homes que nunca nos deberían deixar.
Manolo, xa sabes, saúde e república.
