Se algo polo menos fai este virus de nome rexio é iso: facernos pensar. Pensar nel, aínda que non o vexamos. É un modo desa fe, case relixiosa, da que se nos di ou dicía que consiste en crer no que non vimos ou non vemos. Porque andar, sí que parece que anda por aí, aínda que non o vexamos; por iso nos dá medo e tentamos protexernos como cando deambulamos por un sitio escuro e estamos vixiantes para que ninguén nos asalte. E que é o que fai tal virus? Pois máis ou menos o mesmo que facemos todos nós: intentar subsistir e multiplicarse como sexa; é dicir, o que dunha ou doutra maneira facemos cadaquén, aínda que os sabidos nos informen de que os virus non son propiamente seres viventes. Dalgún xeito podemos chamalos, xa que logo e pese a todo, irmáns nosos.

E logo que é o que pasou para termos un parente tan malo? Lin ou ouvín tamén dicir que algúns humanos se introduciron fraudulentamente alí onde eles tiñan o seu mundo, a súa "vida" (ó eles -se non recordo mal- consumiren carne de morcegos, aqueles "paxaros" nocturnos tan estraños que cazabamos de rapaces na aldea cunha póla de carballo e ós que lles faciamos incluso fumar...). É dicir, parece que fomos nós os que invadimos o seu mundo, o seu hábitat, para dunha ou doutra forma aproveitármonos deles. É ese mal instinto que temos os humanos de colonizar destruíndo e estragando outros mundos e culturas, incluso o noso propio mundo, o que está na raíz dos nosos males. Cando aprenderemos? Alteramos climas, invadimos espazos vexetais e animais... Diriamos que o equilibrio e a sabedoría seculares houberon de ceder ante a prepotencia do diñeiro e do desleixo xeral.

Por iso coido que non semella nada malo termos de cando en vez tempos de corentena, en seguimento case ritual do tempo coresmal no que estamos, aínda que non haxa enfermos nin óbitos extra (abofé que non fan falta ningunha!...). Para así deixarmos que terra, mares, aves, peixes e demais acouguen e volvan sentírense donos de si mesmos. Teño por seguro que nestes días de clausura conventual a contaminación acústica e atmosférica por exemplo descenderon. Algo é algo. Só con iso agasallámonos a nós mesmos e á natureza toda. Se, ademais diso, acadásemos que a contaminación luminosa nocturna fose a menos (para que, meu Deus, tanta luz acendida de noite!), entón as mesmas estrelas en tropel sairían dos seus escondedoiros para nos aplaudiren e berraren con forza: Velaquí estamos, irmás! Tanto tempo sen vérmonos, irmáns! E bailariamos así, por fin, unidas en coro, unha muiñeira branca, de luz e concordia!