No amencer do domimgo xa apreta a calor e a xente de Vaipolorío prepárase para a segunda limpeza do río dos Gafos, que todos a cotío axudamos a emporcar. Tamén está Carla, unha nena de dez anos disposta a colaborar na limpeza a carón dos avós. Góstalle a praia, o monte e o río, pero hoxe tócalle o río pero non para desfrutar, ven a limpalo. Leva no colo, como se fose unha moneca, un feixe de bolsas de lixo que vai repartindo á xente que baixa ao río.

Vai na procura dos tesouros que trae o río, pero non son os que debería traer de xeito natural e que ven coñece o escritor Carlos Solla. Os tesouros que atopa Carla son bolsas de plástico,botellas de vidro, latas, rodas, paraugas e ata unha máquina de coser. Vai faladora e co sorriso nos beizos polas orellas, co recendo a loureiro e mentrasto cas silveiras das amoras que aínda non madurecen ca sombriza das árbores que se espellean no río, na compaña das avelaiñas e bolboretas de cores e o rechouchío dos paxariños vai atenta provendo de bolsas e recollendo as cheas de lixo e indicándolle ós que están no río coidado cas abellas velutinas.

Os avós de Carla son as xentes do poema de Bertolt Brecht ? "Hai persoas que loitan un día e son boas. Hai persoas que loitan un ano e son millores. E ainas que loitan toda unha vida, esas son as imprencindibles". Como a xente de Vaipolorío, como o son os mozos e mozas da asociación Xoan XXIII, os estudantes estranxeiros das becas Erasmus, de xente anónima que está a veranear e baixa do hotel donde se aloxan e pide colaborar na limpeza, e a xente que pasea polas beiras e danlles folgos aos que están a limpar.

Despois de tres horas no río imos cansos ca calor e os traxes de goma pegados ao corpo. Indo a contracorrente faise duro ata para Carla, que xa non ríe nin fala tanto. A todos vannos quedando poucos folgos e estamos desexando rematar.

Sempre que me meto no río ao sair o fago con tristura. Lembro que o noso río da infancia atópase tapado cunha lousa de cemento e debaixo, xunto ao río, tamén están soterrados os millores intres da nosa vida. Oxalá un día nos decatemos que non se pode ter tapado un río e Carla e outras xeneracións poidan limpar e desfrutar dun río fermosísimo que deixaron sen luz e vida, como di o presidente de Vaipolorío. Un río tapado xa non se lle pode chamar río, é unha cloaca.