"Un pobo que perde a capacidade pra convocar unha reunión en derredor da barra dun bar, é un pobo morto. Se aínda ten habitantes, coma pobo é un cadáver". (Juan Tallón, "Namentras haxa bares").

Caseque fronte a capela atopabase a tenda da aldea. Rexía aquel establecemento Carmen do Calceteiro. Era a típica tenda de alimentación galega do rural que se compaxinaba coma taberna. Máis, sobre todo, era un lugar de encontro dos veciños, chegando o solpor, logo das duras tarefas do agro.

Carmen facía de todo. Vendía dende o mostrador o seu xénero ás mulleres que ían mercar o necesario pra o fogar. Enchía, ao mesmo tempo, as cuncas e as pombiñas de viño aos homes, que adoitaban xogar unha partidiña, os poucos, ou a estar de leria, os moitos. Todo fiado. As veces, esquecíase anotar as débedas na libreta. Tiña unha mente privilexiada. Era unha muller disposta a axudar a quen o precisara. Facía de enfermeira para inxectar coa sua seringa xa fervida chegado o caso. Foi merecente dunha homenaxe, que non tivo no seu pasamento.

Os parroquiáns enmascaraban a miseria comunitaria cunhos sonrisos, contos e chistes naquela tenda. Houbo personaxes habituais. Na mesa da entrada, alí sempre atoparías a Ricardo do Borralleiro, que curaba a sua cegueira alumeándose cunha pombiña de viño. Ao seu carón, tamén coa mesma medida do tinto, Carmen de Luciano, que a cada grolo que daba ía baixando o pano da cabeza, ata chegarlle as cellas. Sendo a única muller na taberna, foi unha adiantada do movemento feminista sen decatarse. Eran os efeutos daquel viño bautizado, que carrexaba Agustín dende o Ribeiro, non sen antes acadar a tara no regato de Valderías en Canceliños. Era, segundo o arrieiro, a maneira de disolver o ieso deitado no fondo da cuba.

No serán do domingo o lugar animábase moito. Corrían máis os quintos acedos da cervexa León que as cuncas do Ribeiro do Agustín. Algún que outro apostaba máis pola San Miguel. O pasatempo maior era cando chegaba Domingo de Fontao.

Traía un feixe de contos, aínda que sempre eran os mesmos. Na semana adicábase a carrexar o peixe dende Ribadavia nunha carreta tirada por un burro. Sempre se lle aparecía o demo no Alto da Serra. E o conxuraba pra que se fose: "Arrenégote diaño, caga demo e vaite!". Dicía que tiña un burro cun sexto sentido coas mulleres que ovulaban: "Aparta muller de Secundino, que o burro presíntete saída". Sombras e aparecidos, que coma a estantiga, surxían da moita fame que pasaba o home.

Inxerindo todo tipo de alcohol, finaba a sua visita a taberna danzando, animado coas palmas dos asistentes, a canción de Carolina, que tiña pintado un lagarto na saia, que cando ela bailaba o lagarto daballe ao rabo. E xuraba que él vira vivo o enorme lagarto, e pelexara con él.

Daquela xente, que somentes falaba e escoitaba en galego, non queda ninguén. A tenda de Carmen do Calceteiro moitos anos hai que pechóu. Hoxe, é unha aldea orfa de xente e gando.