Son xa máis de trinta mulleres mortas no que vai de ano. Unha cifra e un rego de sangue no calendario, aparentemente novo pero vello como o mundo, delatado por contraste, invisible antes, clamor hoxe. Luxado a cotío o sono da emancipación feminina, disfrazado o burka de maquillaxe e o silencio de moda de tempada.

Vin aí atrás unha familia relixiosa, tradicional e integrista, ela ofrecida a un deus sen rostro, cela textil das persoas, camiñando polo Porriño. Ondeaba seu atavío como unha bandeira corsaria no mar bravío e sentín medo, un terror infantil de procesión de semana santa e crucifixión, escuro, sinistro como o nazareno, tremendo para a mente dun neno e tamén dun home. Credos fincados na expresión do martirio, gráficos, explícitos, martirio delas e tamén deles. Porque eles asimesmo son vítimas, e á súa maneira tamén están mortos.

Se un mama dominios, mirará leiras, o propietario soñará coutadas, un anel será un grillón, o elo a cadea, un piso o cárcere, se un esmaga agora lembrará o dereito de conquista e non lle valerán liberdades nin aldedríos.

Ela sinxelamente quer marchar, non lle namoran as túas declaracións, nin a túa paixón mórbida, nin teus ciúmes, e non lle importa a túa pensión, mais a ti sí, vaiche ao peto e ti por aí non pasas. A vida é ancha, espállate nela que outras virán que te queiran. ¿Os fillos? Sairán adiante, comerán o mundo como ti outrora. E se un día quer volver, ábrelle a porta, a casa, o corazón. Seguirá ela perto, na mesma casa, no seu barrio de sempre, cun saúdo no bico onde vos vexades.

Ti queriala en exclusiva e afogábala nos teus brazos, impedida ela de artellar seu berro fondo e ancestral. Tamén a ti faltábache o alento, abafabas. No sitio de auxilio dicías ¡Non! ¡Cala! ¡Repite o que eu che diga! En fin.

A súa foi a rebelión do punto de vista, comezar a pensar e tapar os oídos. Non facer caso. E pedir o divorcio públicamente. Calculas ti agora entre asasino e criminal. Marxe ben escasa. E gardas as aparencias polo de agora pero unha mañá fría chegará a nova. Cantará o galo o mencer desgarrador. A foto da voda rachada, as malleiras, a longa noite, escuridade. Posuír. Ou morte.