O pasado venres quedei ben escandalizada ao ler o que un médico da denominada “Galicia bilingüe” escribía nesta sección. Nada menos que contaba con pelos e sinais o que o marido dunha paciente contou na consulta. O señor Larrauri contounos a todo Vigo a súa conversa con ese home sen aforrar calificativos como o de “acomplexada” que segundo dicía na carta verteu a parella da devandita señora.
Tomo moi boa nota para cando vaia a Povisa coa miña parella, de avisalo que teña a boca ben caladiña acerca do meu psíquico, físico ou social, sabendo que pode tocarlle un militante da asociación españolista con gañas de contar a todo o mundo o que se supón unha consulta privada, para atacar logo en público o galego e o dereito dos galegofalantes a utilizar a lingua que lles pete, e polas razóns que lles pete: por complexo, ou por facer unha promesa ao Cristo da Victoria.
Outra cuestión que me chama poderosamente a atención é o concepto de exercicio da Medicina que ten o señor Larrauri. Eu entendo que cando un médico utiliza a mesma lingua que o paciente cando este llo pide, fai máis fluída a comunicación, crea un entorno de empatía e confianza, que fai máis fácil e humano o trato, e polo tanto o traballo e o servizo. Isto non é o imprescindible, pero desde logo é positivo e suma. Por certo: se en Povisa os médicos falan en galego ao paciente e este pídelles que o fagan en castelán, non tardarán nin medio segundo en facelo. ¿Por que non ao revés? A resposta: “Porque estamos en España y bla bla...”
Por sorte hai unha Constitución e un Estatuto que non teñen ese concepto xenófobo e clasista de España e Galicia. Por sorte a maioría dos profesionais da medicina desta cidade e de Galicia, da sanidade pública e tamén de Povisa teñen un concepto respectuoso dos seus pacientes e da súa profesión. Non só porque non utilizan o nome do hospital nas súas cruzadas senón porque, na maioría dos casos, te atenden no teu idioma sen que nin sequera faga falta pedirllo.
