En lembranza dun gran vilanovés

Unha sacudida de emocións perturba a alma cando chega o momento de lembrarte, benquerido Toño. E non quero falar de ti en pretérito porque vas seguir presente cando te lembremos nas xuntanzas que nos queden por compartir ós teus amigos de toda a vida. Lembrarte é falar do antigo grupo escolar, das aulas de don Arturo Esperón e de don Enrique Longa, onde aprendemos a escribir cos dictados na dictadura, “la letra con sangre entra”, os reis godos e a táboa de multiplicar. No patio aprendemos a xogar ós trompos, ás bolas e ás briscas, cando non pateabamos unha pelota de goma ou unha botella de lixivia rechea de area.

A nosa década dos sesenta transcorría mercando cromos de futbolistas na de don Pastor: “Cámbioche un de Iribar por dous de Amancio”, cando saíamos do catecismo con don Bernardo. Tamén comiamos moras nun tutelo polos camiños de Lera ou de Cálago, antes do chapuzón na Carteleira. E abriamos os ollos á maxia do celuloide vendo unha peli de vaqueiros, de Tarzán ou de El Zorro, de Marisol ou Joselito “el Ruiseñor” no entrañable cine Coliseo.

Nos setenta, despois do cine tocaba un capítulo de Rintintín ou Bonanza na de Santos; aprendemos a saborear as tapas da señora Evangelina ou as de Canteiro, botar as quinielas na Maraxola, os changueiros con callos na de Chunguita, os cafés no bar Abalo e o Kas de laranxa no Club, que non era nin Círculo nin Marítimo nin Deportivo.

Ímoste botar en falta cando atopemos erros xeográficos que sitúen As Sinas ou Lobeira en “Villagarcía de Arosa”, como ocurriu na Vuelta a España de 2013

Lembrarte é verte correr polo carril central do vello campo das Sinas e asistir a Mengoa, aquel ano 1976 cando fomos subcampións das Rías Baixas co Vilanova Atlético. Despois do fútbol tocaba limpar o garaxe de Paladar para bailar nos guateques, onde escoitamos os primeiros elepés dos Beatles (ti eras Paul, pola melena) e xurdiron os tímidos amores adolescentes.

Nos oitenta fomos madurando e, mentres exercías de administrativo na constructora de Amancio Costa montaches con Rosa a zapatería na nova praza de abastos. Alí coñeceches a don Miguel Utrillo, que nos contara anécdotas de Camba en Madrid mentres degustabamos na de Santos os ledizosos chopitos na súa tinta. Foi daquela cando fundaches unha familia con Rosa e tanto Noé como Simón colmaron a vosa felicidade. Malia que te vas xoven, a túa vida, que viviches intensamente, logrou chegar a netos. Chámase Enzo Lemiña e alegrou os teus derradeiros días.

Nos últimos anos, lembrarte é observarte polos camiños das faldas do monte Lobeira, esquivando obstáculos na túa bici de montaña. Como deportista de fondo acadas sona mítica como conquistador dos cumios de Ancares.

Podería citar o teu paso pola Escola de Fútbol Base, pola directiva do clube, vogal da Federación de Empresarios (FEVI), ou a túa recente etapa como gaiteiro do grupo Con Grande, xunto con Chopi. Pero, por riba de todo quero recordarte como o mellor contador de historias e anécdotas da Vila Nosa do século XX e principios do XXI. A túa memoria privilexiada rescata vivencias de personaxes inesquecibles. E cóntalas cunha gracia retranqueira que amenizaba as nosas ceas no Faro da Lúa, no Saudade, no Alfar ou no Paspallás.

Soubeches combater as poutadas da enfermidade cunha dignidade que ainda che permitiu compartir con nós (en decembro) o excelente rape no Acebo do Rial. Alégrome de que aínda chegara a tempo a biografía de Camba “nudista no Terrón” para que coñeceras mellor a un escritor que amaba Vilanova case tanto coma ti. Ímoste botar en falta cando atopemos erros xeográficos que sitúen As Sinas ou Lobeira en “Villagarcía de Arosa”, como ocurriu na Vuelta a España de 2013. Ímoste botar de menos, amigo, ata o momento de reagruparnos na Eternidade, nesa nova dimensión na que agardo nos cederán unha rendixa panorámica para contemplar Vilanova e a ría de Arousa.

Suscríbete para seguir leyendo