Así pois, a cousa estaba clara: aquel era un traballo fácil. Malia o meu desconcerto inicial, logo dun par de explicacións moi precisamente dadas pola miña veciña (así como outras tantas caricias furtivas que Gladis deixara caer como peñor do romance prometido) decateime de que en realidade eu si sabía quen era aquel seu vástago extraviado, o tal Miqui Chismes.
O desaparecido en cuestión non era outro que aquel mozo que sempre ía con cara de acabar de atoparse coa Virxe de Fátima no portal do edificio. Que eu recordase, no último mes cruzárame con el nun par de ocasións nas escaleiras. E daquelas dúas veces sobráranme tres para decatarme de que o rapaz era un deses espíritos de intelixencia, digamos, "diverxente". Un deses iluminados recoñecibles por iren polo mundo con ese ar de despiste tan propio de xenios e de santos, cos ollos a medio abrir e a boca a medio pechar, e que para calquera pregunta, por moi complexa que poida ser, teñen sempre unha resposta clara e precisa:
-Ten sentido a vida?
-Chachi que si, tío?
-Existe o Alén?
-Chachi que si, tío?
-Escoita, aparvado: sabes que levas a petrina aberta, verdade?
-Chachi que si, tío?
Vaia, que o amigo Miqui Chismes era o que popularmente se coñece como "un cacho de imbécil en toda regra", cousa que, se me permiten que acabe de ser sincero con vostedes, facía que o traballo parecese aínda máis fácil, sobre todo en relación coa recompensa ofrecida: o pracer de mergullarme entre os cálidos e amorosos brazos de Gladis Chismes, a cambio de dar cun pelagatos incapaz de atopar o embigo no medio do seu bandullo? Xa me tardaba recoller o premio?
Así, por fin identificado, e unha vez seguro de que a súa nai efectivamente si quería, malia todo, recuperar o despoxo en cuestión, o seguinte que fixen foi percibir outra sensación, a do efecto dun certo alivio enchoupando o meu ánimo. Compréndano vostedes: tendo en conta as altas expectativas que a señora Chismes e, polo visto, a veciñanza en pleno depositaran en min, tampouco resultaba complicado imaxinar os posibles impedimentos e (probablemente tamén) múltiples perigos da misión. Emporiso, unha vez coñecido o meu obxectivo, o nivel de dificultade da encomenda baixara considerablemente: sendo como era todo un milagre que o anormal do seu fillo fose capaz de saír polo seu propio pé do barrio, o máis seguro era que non andase moi lonxe. Probablemente a estas mesmas horas o paspán estaría metido en calquera dos salóns recreativos do centro da cidade. Moi probablemente? E se os tiros ían ir por aí, entón eu sabía ben onde debía facer as primeiras preguntas.
Todo o mundo en Vigo coñece o Carballo, unha auténtica institución na cidade. Quen máis quen menos, todos pasamos máis dunha mañá e máis dunha tarde tamén sentados nalgunha das súas mesas. Díganme, quen de vostedes non garda recordo de si mesmo nese bar, na compaña dun amigo, coa familia, facéndolle as beiras a algunha moza, ou negociando co alcalde a organización dun festival de break-dance para a terceira idade? Cantas e cantas horas alí metidas, observando o tráfico da rúa Manuel Núñez no seu encontro coa de Urzaiz, e sempre sen deixar de comer, unha detrás doutra, as súas viandas máis coñecidas. Si, Deus o bendiga, ese é o Carballo que a esta banda da ría todo o mundo coñece: o famoso bar das empanadillas.
Pero o que case ninguén sabe é que o Carballo é máis, moito máis do que aparenta? Este bar de tapas, recollido, case familiar, agocha en realidade a súa verdadeira identidade: o Carballo é un dos auténticos centros de poder e mando da olívica vila, e o seu brazo executor non podía ser outro que as súas famosas empanadillas. Cal se non?
Porque, como viña dicindo, todo o mundo vai ao Carballo. Máis tarde ou máis cedo, pero uns detrás doutros todos acabamos pasando por el. Desde hai máis de corenta anos. E, impertérritos ao outro lado da barra, Alberto e Antonio observan. Como quen non quere a cousa, eles, actuais amos e señores do negocio, venos chegar a todos. Observan, analizan cada situación, e en silencio, sen apenas dicir unha soa palabra, miden a dimensión exacta do momento. E, tiradas as conclusións, actúan en consecuencia?
Así, por exemplo, xa non é a primeira vez que nas primeiras horas da mañá Alberto e Antonio deixan caer un pouco de ginseng picado no adobo das empanadillas, achegando sen que ninguén se decate ese plus de enerxía necesario para comezar a xornada. No caso de consideraren que a cidade necesita máis ritmo, algo máis de velocidade, daquela engádenlle unha miga máis de pementa á carne. E se ven que o tráfico non vai ben, ou mesmo que hai atasco na rúa Colón, eles bótanlle un ou dous puntos máis de allo á carne porque, como todo o mundo sabe, o allo é moi bo para a circulación. Alguén ten comentado, incluso, que á primeira hora da tarde as empanadillas do Carballo parecen ter un lixeiro gusto a café? Eles non o admitirán nunca, por suposto, pero aquí todos sabemos que iso é debido aos dous ou tres grans de café moídos no recheo, cos que Antonio e Alberto lle dan á cidade ese extra de cafeína imprescindible para superar a modorra da sesta. Pola contra, para cando chegan as ceas e van sendo horas de tomar as cousas con máis calma, os homes do Carballo deixan caer unha pouca de esencia de papoula no rustrido, que sempre relaxa moito o ánimo, vostedes xa me entenden. E así vai pasando o día, até que, xa nas proximidades da hora do peche, na cociña dáse a indicación de botarlle á masa un pouco de noz moscada, que disque é moi boa para conciliar o sono? Nalgunha ocasión mesmo alguén chegou a falar de certo resaibo a Prozack, se ben tal cousa nunca se puido demostrar.
E iso así, para a cidade en xeral. Porque logo tamén están os servizos personalizados. Que entra pola porta unha parella de namorados? Entón o que vai ben é un lixeiro toque de canela. E se Alberto ou Antonio ven que a cousa promete, aí, como quen non quere a cousa, deixan caer unha miga de chile, dándolles aos amantes ese punto picante que ás veces precisa a vida. Se pola contra quen chega vén co ánimo polo chan, entón bótaselle na súa empanadilla un golpe de licor-café, que como todo o mundo sabe é o mellor antidepresivo que hai. Si, amigos, para todo o mundo na cidade hai unha empanadilla no Carballo.
Como lles dicía, aínda é hoxe o día en que só uns poucos o sabemos, pero así é como o produto máis famoso da súa carta leva anos e anos marcando o paso nesta marxe da ría. Porque todos imos ao bar, empezando polo noso primeiro mandatario, que non son poucas as veces que o mesmísimo alcalde senta a merendar nunha das mesas do fondo. E aínda que non o sabe, para el tamén hai un servizo personalizado, se ben neste caso a discusión na cociña sempre se reduce a unha única cuestión: se botarlle á masa máis ou menos laxante. Aínda que, vaia, esa é outra historia que agora tampouco vén ao caso. Quizais outro día? O importante neste punto é que vostedes, público sen par, queden coa idea de que para conseguir este grao de efectividade cómpre estar moi atento, pois non vai folla no vento da ría que non pasase antes polas vidreiras do Carballo, nin se move ninguén polo centro da cidade sen que Alberto ou Antonio non tomasen boa conta dos seus pasos.
Tanto é así que era máis que probable que cando eu aínda estaba baixando do Vitrasa na rúa Urzaiz eles xa estivesen de volta e media da miña chegada, sazonando a miña empanadilla persoal?
Entrei no bar á primeira hora da tarde, coa fame traída da casa para pedir, precisamente, dúas empanadillas e unha Coca-Cola. Nunha das mesas a carón da máquina de tabaco, Alberto atendía un home de aspecto ben estirado, todo un anuncio de Emidio Tucci con patas.
