En 2012 critora Chimamanda Ngozi Adichie anunciou que no ano 2003 escribira unha novela titulada O hibisco púrpura, "sobre un home, que, entre outras cousas, pega á súa muller, e cuxa historia non remata moi ben". Desde logo, son varias as sorpresas que nos depara O hibisco púrpura. Primeiro, a precocidade da autora, xa que tiña 26 anos cando apareceu a novela. En segundo lugar, a madureza e a aparente sinxeleza con que arma un relato no que a narradora protagonista e o seu irmán viven, sometidos a unha férrea disciplina relixiosa. Este control exercido por un pai benfeitor da sociedade, politicamente disidente da tiranía do goberno de Nixeria, e convencido de obrar no ámbito familiar por un fin loable, choca coa forma de vivir da tía Ifeoma -profesora universitaria- e os seus fillos. É radical o contraste entre a severidade cruel do pai, a forma de vivir a relixiosidade nunha casa na que os castigos son dunha violencia insólita, fronte ao mundo humilde e cálido da casa dos curmáns e da tía, onde a relixión segue un ronsel amable. A diferencia afecta tamén ao idioma empregado polo pai, gran partidario do inglés, fronte aos que, como o padre Amadi, practican un catolicismo máis próximo aos marxinados, máis comprensivo cos que non comparten a mesma fe, e que se achegan aos frregeses co seu idioma igbo..
A loita entre o riso, a tolerancia e discusión aberta que se practica na casa da tía fronte aos castigos salvaxes do pai, e a violencia que este, - empresario de éxito e rodeado dunha auréola de dignidade, valentía democrática e filantropía-, exerce contra a nai dos seus fillos, acabará provocando un desenlace imprevisto.
Un dos méritos da obra é o tratamento dos personaxes, que nunca son maniqueos, están descritos de forma breve, pero con suxestivos matices emocionais, e sometidos a tensións que nos permiten desvelar aspectos significativos do seu carácter.
Chimamanda Ngozi Adichi recibiu por esta narración o recoñecemento de Chinua Achebe e o premio Commonwealth Writer ao mellor libro dun autor novel. A verdade é que esta novela de formación atrapa o lector desde a primeira páxina. Con prosa clara, critica o fanatismo e sitúa en primeiro plano a evolución dunha adolescente desde a cega obediencia ao pai -librepensador, pero fanático relixioso-, ata o momento no que un mundo máis feliz no que se abren as portas do amor provoca nela un cambio ao que se suman a nai e o irmán.
A autora, é unha das representantes máis importantes da chamada literatura poscolonial no continente africano. Sen dúbida, moitos xa a coñecen pola conferencia titulada "Sexamos todos feministas", transformada logo en libro, na que chega a definirse con ironía como unha "feminista feliz africana que non odia aos homes e a quen lle gusta levar pintalabios e tacóns altos para si mesma e non para eles",
NGOZI ADICHIE, Vh., O hibisco púrpura (trad. Moisés Barcia), Ed. Rinoceronte, Cangas, 2017, PVP. 17 ?
