Faro de Vigo

Faro de Vigo

Contenido exclusivo para suscriptores digitales

Con vigorosa narratividade

Para sobrevivir, non para salvarnos

Con vigorosa narratividade

A poesía de Lumes (magnífica a edición de Apiario) de Ismael Ramos (A Picota, 1994) resulta familiar. Primeiro porque continúa a liña encetada por Os fillos da fame, que mostraba un universo de delicada sordidez e de lecturas sabias. Este poemario prolonga esas direccións, aínda que algúns textos sexan, en realidade, anteriores, algo irrelevante para nos adentrar neste territorio de palabras ulceradas. En segundo lugar, empreguei o termo familiar para me referir ao abano de personaxes que comparecen nestas páxinas. Son continuas as mencións ao parentesco: á nai, ao pai, á irmá, ao avó, á avoa... que provocan no lector unha fonda empatía e un forte transtorno emocional. Identificámonos co amor aos consaguíneos, padecemos os seus padecementos, ferímonos coas súas cíclicas feridas: "Chamo por teléfono e disme: a dor chegou ao meu corpo. Pareces resignada e feliz. Todo canto eu non serei nunca".

Polo primeiro punto, o verso de Ismael Ramos posúe dúas características: a brevidade case epigramática (en moitas ocasións case aforística) e unha vigorosa narratividade. O poeta pincela escenas cos seres queridos colocándoos en contextos dolorosos, en ámbitos acedos, en circunstancias inmisericordes. Por iso este lirismo opera por concentración e por condensación. En consecuencia, existe un narrador que reflexiona poeticamente e un poeta que relata a filosofía das cousas. Nestas interseccións reside unha das orixinalidades do noso escritor: cando se cruzan os saberes e os xéneros que os representan. Por este segundo punto, cabería preguntarse acerca de se existe ou non prosa poética ou se en realidade esta non deixa de ser unha mera manifestación dun único impulso creativo. Cuestións que, de seguro, carecen de importancia.

Eu prefiro o extraordinario poema "O grande pecador", que di: "Meu avó ten un corte na perna. Unha chaga profunda./Hai na outra beira do océano, quizais preto de Maine, nunha casa de madeira comida polo sal, un home coa mesma ferida ca meu avó. Na mesma perna. Unha profunda ferida de guerra. Restos de metralla. Ves, por aquí me van cortar a perna". Onde avistamos un ferimento metafísico. Cando somos golpeados polo fulgor destes versos notamos que sempre aniñan neles algo máis que simples descricións, hai un alén que nos invita a pensar e sentir doutra maneira. Como tamén hai reflexións metapoéticas: "O xesto non ten función ningunha. Por iso é o xesto do poema. Só mancha, recende, pon de relevo a nudez de todo o demais", que nos axudan a entender o confuso misterio da creación. Algo que intuímos cando lemos: "Como en toda relixión, a historia que contamos hoxe está pensada para convencer, non para ser certa. Para sobrevivir, non para salvarnos".

RAMOS, Ismael, Lumes, Ed. Apiario, A Coruña, 2017, PVP. 17 ?

Compartir el artículo

stats