O que observamos na poesía de Luís Valle (Lugo, 1977), xa desde os seus inicios (e lembro especialmente o seu poemario Fedor), é o inquietante contraste entre a feitura do poema (breve como lacónica elexía), a dicción en que o eu poético se expresa (onde predomina a tranquilidade e a dozura, a suavidade do devir temporal, a descricion parsimoniosa) e, de súbito, no medio do sosego apracíbel escoa a nota discordante, o desasosego, o profundo malestar, a desazón. De tal modo que, a medida que avanzamos na lectura, constatamos que esas mínimas gotas de amargura non son só significativas, mais deixan entrever que no corazón do poeta se desatan profundas tempestades que, através dun esforzado e rigoroso traballo lírico, transforma en concisas miniaturas do seu lacerado interior.
O libro que agora comento, P ara que eu beba, afonda nesta dirección. Diría máis, quebra o verso polo lado da desesperación, o que xera un discurso case alucinatorio, que exhala sufrimento, como podemos ler na primeira peza: "A pomba, os gorrións e eu limamos coas pestanas os bordos do sol, pero só Deus traballa para que eu beba". E non digamos xa cando ese Deus fica sepultado pola nevarada no poema intitulado "Cancro", onde esa doenza se disfraza de sombra que viste todo o corpo. Ou as mencións de amor ao pai morto, que nos sobrecollen fondamente: "Ti xa nunca terás a idade dos suicidas. O ceo é a ollada que escolliches, abrazado á pedra". Todo o volume está cheo desas delicadas mostras de veneración e de memoria rota, de momentos álxidos onde vocifera o espanto e onde se incrusta un ton mortuorio envolto na tenue tenrura das metáforas. Con elas vaise edificando un urdime metafísico: "Destilei a cabeza. Desequei o espírito. Detiven a danza ao final do vento... Aí a vida semella feroz ala que anoitece, requento dos días tras os grandes tiros".
Luís Valle cohíbese de desenterrar a súa vida privada para a expor no poema, como vitrina nítida. En todo momento arroupa eses íntimos abismos con, como se di aquí: "Ás veces choro coa súa beleza indescifrable". O sistema de imaxes, co seu tecido metafórico, enche de fermosura esta voz abisal que nos tortura e deleita a un mesmo tempo porque convoca a angustia e trata de a superar por medio da tímida arma da poesía. A angustia brota da certeza de que o noso destino é a morte, a poesía afinca os seus pés na eternidade ilusoria da palabra. Podemos matizar: na eternidade ilusionante da palabra. Porque, a través dela, podemos soñar que non morremos. Non outra sensación experimentamos ao ler o derradeiro poema: "Coloco as tibias. Abotoo a vida. Escribo na miña respiración a palabra F I N. Vacante de ti, separando as letras". O dito, un libro capital.
VALLE, Luís, Para que eu beba, Ed. Barbantesa, Cangas, 2017, PVP. 12 ?
