Frank Sinatra cumpriría 100 anos o vindeiro 12 de decembro. Francis Albert Sinatra, The voice, Old Blue eyes ou The Chairman of the Board naceu o duodécimo día do mes de nadal de 1915, na pequena cidade de Hoboken, en Nova Jersey. Ducias de números un, dez Grammys, un Óscar ao mellor actor secundario por De aquí á eternidade, tres estrelas no paseo da fama de Hollywood e até un asteroide co seu nome, o 7934 Sinatra. Hai máis: doutorados honoris causa ou vínculos coa mafia, por exemplo, pois unha figura da súa transcendencia nos EEUU ten sempre cara B. Alén dos clarescuros e do chisquiño de barolo que hoxe produce a imaxe de tipo duro e mullereiro -por outra banda, ben común na altura entre o estrelato masculino norteamericano-, falamos dun artista que xa era famoso na II Guerra Mundial, que tivo fans antes que Elvis Presley, meteu Números 1 por riba de The Beatles e este verán soou no playlist do Spotify de Barack Obama. Unha figura que naceu nos programas de radio aos que acodía coa orquestra de Tommy Dorsey e que durante seis décadas foi a exemplificación perfecta do que é unha estrela, cuns niveis de popularidade enormes ao longo do tempo.
Porén, o crooner de Hoboken non é nin moito menos tan coñecido no noso país. Sinatra é para nós apenas unha icona máis do infinito star system ianqui. Visualizámolo lixeiramente recostado nun piano, fumando, impecablemente vestido e sempre con chapeu. Vénnos á cabeza "My way" ou "Strangers in the night" interpretada nun casino de Las Vegas, ao carón dalgún dos camaradas do Rat Pack, como Sammy Davis Jr. ou Dean Martin. Mais, en xeral, o noso coñecemento do Sinatra vai pouco máis aló. Incluso, os máis novos cando escoitan o seu "My way" non poden evitar pensar que o Sid Vicius lle metía máis paixón e verosimilitude na súa versión. Paradoxal, pois precisamente o que o fixo destacar nos anos 40 e 50 foi a facilidade para facer súas as cancións supeditando a súa innegable calidade a contarnos a historia de cada canción. De feito, non só a contala, senón a transmitila, empregando a música como unha variante da fala, a máis axeitada para lle engadir á narración emocións e sentimentos. Un cantador de historias, un crooner, que mirou medrar a súa lenda nesas dúas décadas do século pasado, as mellores na súa produción artística no eido cinematográfico e, nomeadamente, no musical. Foron as etapas nas compañías discográficas Columbia, de 1943 a 1952, e Capitol, de 1953 a 1961, despois do paso por varias orquestras que lle permitira comezar a ser un nome coñecido. Nestas compañías e da man dos arranxistas Axel Sotrdhal, na primeira, e Nelson Riddle, na segunda, Sinatra marcou a tendencia da música popular americana e encarnou a nova era onde os vocalistas gañaban o protagonismo absoluto. Despois veu a época de Las Vegas, que moito lle debe no seu desenvolvemento durante o século XX, e un ocaso longo e razoablemente ben xestionado, que o fixo coñecido para todas as xeracións norteamericanas crecidas na segunda metade do século XX.
Malia a sobreexposición que sufrimos á cultura americana, no caso de Sinatra a súa longa e
prolífica carreira alberga discos interesantes que non son moi coñecidos desta banda do océano. Sen dúbida, un deles é o que gravou con Tom Jobim. O expoñente da bossa-nova brasileira con máis suceso internacional e Sinatra gravaron un excelente disco -con sete composicións de Jobim máis tres temas de compositores ianquis pasadas pola peneira brasileira- que abre coa marabillosa versión en inglés da Garota de Ipanema e continúa con alfaias como "Quiet Nights of Quiet Stars" ou "How Insensitive." Toda a sensibilidade de Sinatra ao servizo das melodías brasileiras, nun disco do 1967 cunha ben interesante remasterización -e salto de 10 a 20 cancións- publicada en 2010.
Un crooner na fin do mundo
- Velaí o título do documental producido por Paco Lodeiro e dirixido por Xurxo Souto arredor da figura de Pucho Boedo no 2003. E acáelle ben o nome ao cantante coruñés, pois como di a voz en off do propio director no comezo do filme, Boedo tamén posuía esa estraña habilidade -como Sinatra ou Bing Crosby- de saber cantar amodo e poder esquecer os límites do compás para dedicarse a dicir sentimentos. Ademais, Boedo é a outra cara da moeda dos crooners ianquis, el é un mito creado alén das fronteiras dos medios de comunicación, unha estrela clandestina que xunto a non menos mítica orquestra dos Tamara percorreu Europa levándolles solaz ás comunidades galegas de emigrantes. Antes andara por Venezuela xa con Los Satélites, para traer ao torreiro da festa a música latina e poñer a bailar salsa as parellas que bailaban o agarrado, moito antes de que os medios de comunicación e a industria discográfica, aló nos USA, decidisen "inventar" o concepto.Nado na Silva, no concello da Coruña, Boedo foi fillo e irmán de dous anarquistas fusilados na Guerra Civil e irmán dun outro que fuxiu e co que se reencontrou anos despois. Naquela Galiza escura da posguerra medrou e procurou na música o antídoto á barbarie e, ao igual ca Sinatra, foi a radio -no caso de Boedo, Radio Juventud- a que lle permitiu dar o paso á profesionalización, primeiro con Los Trovadores, despois de gañar un concurso de novos valores.
