Hay quienes piensan que estas periódicas cartas que en esta seción se publican en gallego y que nos traen las aguas a algún punto de la ría de Vigo, pertenecen a la inventiva de quien esto firma. Se entiernde la duda porque es difícil de creer que haya en esta sociedad de las prisas y últimas tecnologías un loco genial que de vez en cuando, conociendo las corrientes de la ría, echa una botella al mar con un texto más o menos literario en su interior. Pues sí,pero esto es lo que está ocurriendo con un anónimo emisario que lleva ya unos tres años escribiéndonos por vía marítima y el mejor aval de su veracidad son los nombres y apellidos que esiempre citamos de las personas que las encuentran, desconocidas entre sí. Hace unos días las aguas trajeron a las orillas de Samil, en la zona que nuestros mayores conocieron como del Balneario, el "Mensaxe nunha garrafa" número 24, y quien lo encontró mientras paseaba con su perro fue María Otero Pato, una ourensana con residencia en Vigo que llamó a nuestro teléfono como se sugería en un texto anexo metido en la botella. "Sentí un escalofrío cuando la vi", nos contaba, "porque nunca pensé que este azar propio de películas pudiera pasarme a mí". Este es el texto que viajaba en la botella, una sencilla narración que habla de los delfines, como siempre firmado por Ned Land.
"Véxoos todos os veráns. Nado preto deles na pequena praia de Borna.Poden ser os mesmos que volven cada ano, se cadra unha familia namorada da ría de Vigo. É posible que veñan perseguindo aos bolos, ese peixe de ría que coñecen ben na zona de Meira, Domaio.... O certo é que cando os vexo póñome gafas e aletas e achégome a tres ou catro metros deles. Impresionan. Cun coletazo poden facer bastante dano. Os seus ollos miranche como querendo adiviñar as túas intencións. Recordo de neno cando entraba a sardiña na ría. Daquela, aparecían grupos deles persguíndoas con acrobáticos chimpos facendo ferver o mar. Agora as visitas son maís illadas pero igualmente espectaculares. Polo que din os especialistas hai uns cincocentros vivindo en augas galegas.
Cando eu navegaba era frecuente que aparecese algún xogando a cruzar a proa do barco, as veces durante días. Son coñecidas as súas relacións coa xente, varios os casos nos que guiaron barcos a través de difíciles pasos para a navegación. Moitos náufragos lograran salvarse grazas a eles.Os vellos mariñeiros de baixura falan da volta a porto con néboa seguíndoos cando as pequenas embarcacións carecían de radar. Outras veces foran quen de pedir axuda aos mariñeiros para ceibar algún deles,atrapado nos aparellos. Outras máis xuntándose en defensa dun pequeno león mariño ou dunha balea parindo. Un grupo de arroaces poden fomar unha estructura defensiva extraordinaria. Xunto aos orangutáns, o golfiño é o animal máis próximo, en intelixencia,ao ser humano. O tamaño do seu cerebro, en relación coa masa corporal, é o máis semellante ao noso.
Son coñecidas as súas habilidades comunicativas con silbidos peculiares chamados "firmas acústicas" que lles permiten falar entre eles e mesmo identificarse. Aínda non coñocemos os seus límites pero pola súa sociabilidade e empatía poderían vivir ao noso carón. Navegando nun frigorífico coincidín con Carlitos, diminutivo porque era pequeno de corpo e marmitón (axudante de cociña). Era da Costa da Morte, seica da parte de Laxe. Cando libraba cociña poñíase en popa e botaba os restos ao mar sen importar que fosen peladuras de froita ou doutra cousa. Coas carroñeras gaivotas sempre aparecían golfiños que, el dicía, falábanlle e terminaban dedicándolle uns chimpos inverosímis. Pregunteille en que idioma se entendían e sinalando a cabeza dixo: non é preciso falar. Carlitos cría no poder da mente e na comunicación home-golfiño.
Como anécdota familiar recordo que a miña nai dicía que vol vería a vida reencarnada en peixe. A mín gustaríame seguir a tradición e facelo como un arroaz mais e así poder pasearme pola ría. Penso que para todos é unha ledicia velos nadar libres. Pola contra é triste velos nos parques acuáticos morrendo de estrés en cautividade. Oxalá sigamos coa súa compaña por moito tempo, será sinal de que as augas están vivas e sás. Pola miña banda agardo pola cita anual de cada verán en Borna".
Ned Land
