Anochecía cuando Iago Táboas Castro paseaba por el muelle de San Adrián de Cobres como tantas veces en su vida aún corta, ese paisaje marinado del ayuntamiento de Vilaboa que llena su mirada desde la infancia. "Nou", que así le apodan los amigos, hijo de bateeiros y de familia marinera por generaciones, recuerda con precisión que estaba enfrascado en la conversación telefónica con una amiga cuando algo que brillaba en la rampa de la dársena llamó poderosamente su atención. ¡Una botella con una inscripción en su exterior en trazos rojos que, al acercarse, comprobó que rezaba la palabra 'mensaxe'! La retiró del agua asombrado y la llevó al bar más cercano, en donde con su amigo "Pika" la descorchó para extraer de su interior una nota cuidadosamente escrita a mano con la indicación de que fuera entregado en nuestro periódico el artículo que la acompañaba. "Nou" no lo sabía pero había sido el receptor de la botella número 20 que desde hace unos dos años un misterioso personaje que firma Ned Land, nos está haciendo llegar por esta vía desde las aguas de la ría de Vigo, cada una con un texto literario que hemos ido publicando en el espacio de esta columna. La última decía así.
¡Quén me diría a mín hai uns anos! Agora pódese navegar polos 7 mares sen saír da casa. Internet é algo semellante a navegar en barco aínda que Álvaro Cunqueiro, o gran fabulador, adiantouse aos tempos, e o seu libro "Si o vello Simbad volvese as illas" é un exemplo. Non sei si o de Mondoñedo fixo algunha viaxe en barco ademáis dos que faría entre Vigo e Cangas, atravesando a ría para visitar ao seu amigo José María Castroviejo. Estou convencido de que, si vivise o gran mestre, aínda sen embarcarse, seguiría contando historias de viaxes e monstros mariños. O realismo máxico chamaríase virtual pero igualmente lúdico. Máis aló das Cotovías, as Cíes, hai illas,mundos rodeados de oceános. Con xentes extrañas; homes altísimos como un enriba doutro, mulleres con tres peitos e nenos con dez dedo en cada man (para chatear máis). Hai outros mundos novos e diferentes e todos están a unha pulsación aínda que estean ben lonxe, sexa Groenlandia, Filipinas, Xapón... Eu, que naveguei, agora fágoo sen medo a naufragar ou polo menos a facelo no proceloso mar. Dende hai un tempo intercambio mensaxes a través deste oceáno invisible. Él, ela,pode charmarse Manolo ou María. É unha curiosa sensación, como si dous tripulantes dun veleiro, un a cada banda da vela maior, non se mirasen nunca, de tal xeito que en cada mirada, ao trasluchar a botavara, eles seguisen sen mirarse.
Sempre existirán botellas no mar. Así é como imaxino estas comunicacións "marítimas" entre personas que non se ven. Podemos saber cómo é quen está da outra banda? Quén é o que as envía, eu por exemplo, polo escrito? Polo estilo? Pola sensibilidade? Houbo magníficos escritores, homes e mulleres que escribiran a sexo contrario, suplantando o xénero que non lles pertencía, sen que durante tempo ninguén o soubese. Firmo como un home pero poido ser unha muller. Na terra hai certamente lugares perigosos, sen embargo, sentados diante do noso ordenador podemos convertirnos en aventureiros sen risco. A imaxinación ao poder. Todo a través dunha comunicación, buraco negro que nos afasta, xunta e distorsiona. Mágoa que o gran mestre Cunqueiro non estea entre nós. Seguro que se divertiría.Imaxinoo como o último Simbad navegando desde a súa cadeira, alguén nacido nunha illa misteriosa e inalcanzable para o resto dos humanos e ao tempo próxima. Navegar a cegas non é navegar, non como o entendemos os que sí o fixemos de verdade. Quizás mellor sería chamalo curiosovagar.
Grazas ao meu anonimato podo confesar que eu son Simbad. Fillo de Simbad. Da saga de todos os Simbad que navegaron ao longo dos séculos polos 7 mares, 7 veces 7, e que herdei a tradicción de botar mensaxes ao mar, a todos os mares, aos pequenos das rías e estreitos e nos grandes océanos onde non hai terras. Estou seguro de que nalgunha ribeira alguén, ao recoller unha botella con mensaxe, deixará voar a súa imaxinación e soñará coas "Mil e unha noites". Igual que eu".
No mar de Vigo.
Ned Land
