-Como xorde Todo o tempo do mundo?
-É un conto que lle tiña prometido á miña rapaza pequena. Díxome: "Tes que facerme un libro e fíxenllo". A historia é unha conversa entre unha nena urbana, Ariadna, de once anos, que queda a vivir co avó na aldea porque os pais emigran. Ese é un encontro coa terra que serve para recuperar a identidade. O libro ten un tono doce, poético.
-Que temas trata vostede nesta historia?
-Esta é unha escrita onde todo é real, que se cruza con sucesos cotidiáns, enfrontamentos cunha empresa que quere facer unha canteira, o imaxinario popular e o mundo rural que se están perdendo. O avó é o último habitante da aldea. Cada vez que se perde unha aldea, pérdese o imaxinario e o sentido de pertenza.
-En que medida a perda das aldeas provocará no futuro unha ferida na colectividade das vindeiras xeracións?
-É unha desfeita de proprocións fóra do normal, unha desfeita silenciosa coa conivencia do poder e do capital. Hai milleiros de aldeas sen nenos ou parroquias cun neno ou dous. Estamos diante desa situación como se non pasara nada, cun silencio terrible; non interesa. Máis ben interesa o contrario.
-Que busca con esta obra?
-Espero que guste; é unha historia de emocións. A xente empatiza con ela; di que se emociona co libro. Reflite algo que está moi presente na nosa realidade, o abandono das orixes campesiñas, da aldea. Ese abandono arrastra o abandono das palabras, o abandono do que somos.
