"Na publicidade dirixida a nenos e menores deben extremarse as cautelas, de xeito que os anuncios publicitarios reflictan de xeito fidedigno as características reais dos productos que se promocionan. En efecto, os nenos presentan un nivel de credulidade certamente superior ó dos adultos, e precisamente por esta razón faise preciso que a publicidade que se dirixe a eles sexa especialmente coidadosa na descripción das características dos productos", dixo onte no Club FARO Anxo Tato Plaza, catedrático de Dereito Mercantil na Universidade de Vigo.

"A publicidade ilícita (a actividade publicitaria e os seus límites" foi o título dunha conferencia que lle presentou Ana María Pita Grandal, decana da Facultade de Ciencias Xurídicas da Universidade de Vigo. Un planteamiento básico co que comenzou a súa charla: "Ás veces, a difusión de certos anuncios polémicos leva ó público a preguntarse polos límites da publicidade. Pois ben, no ordenamento xurídico español, estes límites fíxanse no artigo 3 da Lei Xeral de Publicidade. Neste precepto é no que se recollen e tipifican as principais modalidades."

Á exposición das principais modalidades de publicidade ilícita adicou a súa intervención o profesor Anxo Tato, que mesturou a exposición teórica coa proxección de distintos anuncios publicitarios que podían ilustrar as principais modalidades de publicidade ilícita. A estes efectos, comezou lembrando que a primeira modalidade de publicidade ilícita está integrada por todos aqueles anuncios publicitarios que resulten contrarios ós principios, valores e dereitos constitucionalmente recoñecidos. De xeito que calquera anuncio publicitario que transmita unha mensaxe incompatible con dereitos e valores constitucionalmente recoñecidos debe ser considerado ilícito.

Dentro desta categoría, segundo destacou o Prof. Tato Plaza, encaixan -por unha banda- aqueles anuncios publicitarios nos que se utilice o nome, a voz ou a imaxe dunha persoa sen o seu consentemento. - tamén poden ser considerados incompatibles cos dereitos e valores constitucionalmente recoñecidos, en segundo lugar, aqueles anuncios publicitarios que presenten ás mulleres de xeito vexatorio e discriminatorio.

A Lei Xeral de Publicidade tamén enumera distintos supostos de publicidade ilícita relacionados coa protección dos menores. Así, por exemplo, prohíbe que na publicidade aparezan menores en situacións de perigo. O Prof. Tato Plaza explicou que o lexislador asume que os rapaces, en moitas ocasións, poden ter unha certa tendencia a reproducir de xeito mimético algún dos comportamentos que se lles presentan nos medios de comunicación. Por iso, o lexislador opta por establecer un prohibición de carácter obxectivo, que impide que na publicidade os nenos poidan aparecer en situacións que comúnmente poidan ser consideradas perigosas ou de risco.

Unha terceira modalidade de publicidade ilícita á que o Profesor Tato Plaza adicou parte da súa intervención é a publicidade subliminal, que se define como aquela que mediante técnicas de producción de estímulos de intensidades fronteirizas cos umbrais dos sentidos, pode actuar sobre o público destinatario sen ser conscientemente percibida. En relación con esta modalidade publicitaria, expúxose na conferencia como as técnicas de estimulación subliminal non son un fenómeno exclusivo da publicidade, senón que son utilizadas frecuentemente con fins médicos, artísticos, etc.

De igual modo, o conferenciante insistiu en diferenciar esta modalidade publicitaria -a publicidade subliminal- respecto doutras figuras coas que frecuentemente é confundida, como o emprazamento de productos, consistente na colocación -durante programas, series ou películas de televisión- de productos coa marca perfectamente visible. O emprazamento de producto, segundo dixo o conferenciante, non pode ser calificado como publicidade subliminal, xa que a presencia da marca na serie ou película é conscientemente percibida. Sen embargo, se a finalidade publicitaria do emprazamento non é adecuadamente desvelada, podería existir un suposto de publicidade encuberta.