Hakan Casares, fillo maior do protagonista do Día das Letras Galegas de 2017, conta que lles advertiron de que estes ían ser "uns días moi intensos", pola cantidade de actos organizados para homenaxear ao seu pai. E non se equivocaron. "Son uns días de estrés, pero moi bonitos", asegura e profunda: "Todos vemos aos nosos pais dun xeito idealizado, pero ver que esa idea se comparte é moi emocionante".

En concreto, a homenaxe que onte organizou a Fundación Rodman en colaboración coa Fundación Carlos Casares, considéraa "especialmente bonita, porque é de amigos ao redor dunha mesa". "Estou seguro de que lle encantaría e de que lle gustaría estar connosco porque neste tipo de reunións é nas que estaba cómodo", destacou o doutor en Filoloxía Galega.

O irmán pequeno do autor, Xavier Casares, comparte a visión do seu sobriño. "Estaría encantado de departir aquí con todo o mundo sobre o divino e o humano", apoiou. Foi moito o que eles dous debateron e compartiron. "Eramos irmáns e confidentes, as vivencias con Carlos son imborrables na miña vida, son moitas as horas que pasamos xuntos, falando de moitas cousas, de política, de relixión, de literatura", lembra e agrega: "Unha morea de cousas almacenadas, que quedarán para sempre no meu corazón".

Recórdao como unha persoa "moi xenerosa, moi próxima" un "escoitador paciente" e "moi preguntón". "Quería decatarse de todo", enfatizou. Relatou cando o seu irmán estivo falando con "un pelma" desde a tarde á madrugada. "Saquei para tres artigos e un personaxe de novela", contoulle ao día seguinte.

Carlos Casares morreu por un infarto aos 61 anos. O día anterior entregara en Galaxia a versión definitiva de "O sol do verán". O seu fillo pequeno, Christian, contou que "el soñaba cunha vellez na que podería dicir o que lle daba a gana, como Torrente Ballester, ao que admiraba". "Pensaba na xubilación como un momento doce para poder facer cousas que non puidera facer", abunda. Aínda que lle perturbaba a morte, "tranquilizoulle" unha conversa con Domingo García-Sabell: "Contaba que había unha certeza, que o momento da morte non era tan grave para quen o vive, senón para aqueles que o perden".