O autor dunha obra perdurable e de mensaxe atemporal. O escritor capaz de converter o vulgar en nobre e o trascendente en normal. O articulista ao que lle gustaba xogar coa verdade e a ficción. O fascinado polas novas tecnoloxías, pioneiro en redactar desde calquera recuncho no que lle chegase a inspiración. O gran contertulio, cargado de anécdotas, xunto ao que todos querían sentar . O político de esquerdas, con amigo en todos os bandos, que lograba aglutinar dende a tolerancia. O home leal aos seus principios e aos seus amigos. O amante de Galicia. O espallador da súa cultura... Estas e outras moitas facianas de Carlos Casares foron as que amigos e familiares recordaron onte e coa que trazaron a súa semblanza, nunha comida no Club Financero, organizada a iniciativa da Fundación Rodman e coa colaboración da que leva o nome do escritor galego.

Foi o "sentimento de amizade e profundo afecto" o que levou ao presidente do estaleiro Rodman, Manuel Rodríguez, a impulsar este encontro para ofrecer unha íntima e emocionante homenaxe ao autor ao que se lle dedica este ano o Día das Letras , como a el máis lle gustaría: cun faladoiro ao redor dunha mesa. Describiuno como unha "persoa entrañable que sempre se paraba a escoitar"; "un amigo fidel cuxas palabras encheron tardes deliciosas"; "un sinxelo, próximo, franco e espelido escritor"; un "docente que namoraba coas súas palabras"; un "perspicaz xornalista"... Resumiuno como un "dinamizador cultural e persoa influínte e capaz de promover proxectos e construír espazos comúns para a cultura e a convivencia", incansable no traballo "por e para Galicia" poñendo "ás ao sentir dos galegos". O empresario alédase de que se cumprira o desexo do seu amigo: "O galego que quería ser querido [título dun dos seus artigos] o é, e moito".

A casualidade quixo que outro dos grandes amigos e confidentes de Carlos Casares se chamase igual, Manuel Rodríguez. Este, coñecido pola familia como "Manolo o filósofo" -fronte a "Manolo o dos barcos"-, destaca a "multiplicidade de rexistros" do autor de "A Galiña Azul". Conta que "era moi sociable e, ao mesmo tempo, a soidade era importante para el"; que tiña un "profundo respecto pola ciencia, pero cun regusto polo máxico"; que cultivaba unha "imaxe de moderado", pero "no fondo era tremendamente apaixonado"; que mesturaba un carácter "moi cosmopolita e moi da terra". "Contradicións moi fecundas", sintetiza.

Testemuña do proceso da elaboración dos libros de Casares desde "Ilustrísima", Rodríguez aclara que detrás desa linguaxe "sinxela, clara e diáfana" pola que se caracterizan, había unha intensa labor de revisión e corrección no que "escoitaba moito as opinións dos demais". "A sinxeleza era froito do seu talento, pero tamén do traballo", resalta.

O alcalde de Vigo, Abel Caballero, coincidiu con Casares na súa época universitaria en Santiago e tamén no mundo da política, no que o escritor foi deputado no primeiro Parlamento galego como galeguista independente nas listas do PSdeG-PSOE. Lembra que foi "duramente atacado en política, ata a violencia física, por defender a súa posición" e que, ata, "un energúmeno o seguía cun cartel". Ao rexedor, a literatura que máis lle atraía de Casares "era cando falaba". Descríbeo como "un mecanismo máxico" polo que "parecía escribir un libro cando trazaba palabras no aire".

A primeira muller presidenta do Parlamento Galego, Dolores Villarino, compartiu clase con Casares nunha academia de Xinzo de Limia fundada por "desterrados do franquismo". Desvela como un dos seus profesores augurou que se convertería en escritor tras ler a redacción que realizara sobre a súa excursión a O Castro de Vigo. Dolores, que entrou en política da man de Carlos, suliña que o homenaxeado era "inequívocamente de esquerdas" e non cre "que fose unha casualidade que fose deputado polo PSOE". "Non lle imaxino noutro grupo e tampouco sen Ramón Piñeiro á beira", expuxo e sinalou que este "babeaba" ao escoitar a Casares falar coa "sensatez e mesura" que lle caracterizaba.

O vicepresidente da Xunta a finais dos 80, Xosé Luís Barreiro Rivas, conta que forxaron unha "intensa amizade" estando "un fronte a outro no Parlamento". Entende que o autor ourensán, como deputado independente, foi unha "ponte fundamental para os consensos no inicio da autonomía, nunha época de fragmentación absoluta". Admite que lle reprochaba que era activo na cámara galega, pero que non usaba a súa tribuna na prensa para falar de Galicia. "Agora compréndoo, a literatura ten outra forma de facer país", reflexiona. Considera que a súa literatura está entre "a mellor" da comunidade, pero tamén entre as "máis perdurables".

Gustavo A. Garrido, secretario da Fundación Carlos Casares e moderador do encontro, contou que entre os materiais cos que conta a institución hai "moitos escritos políticos" que non viron a luz. "Facía unhas reflexións políticas moi interesantes", asegura. Tamén recorda o "difícil que era rebatirle" algo ao escritor de "Xoguetes para un tempo perdido" porque "lera moito e reflexionara o que dicía". Agora, nos ao redor de 10.000 libros da súa biblioteca, que están a catalogar, detectaron páxinas subliñadas sobre cuestións das que logo falaba.

Ao presidente da Fundación Penzol, Manuel Puga, impresionáballe "a capacidade de traballo" de Casares. "Basta ver a cantidade de leas nas que andaba metido: Penzol, Galaxia, Consello da Cultura Galega", destaca e engade: "Tirou de mil carros e facéndoo ben". Subliña a súa "absoluta lealdade ao país", levando o nome de Galicia "alí onde fixese falta". Non se quixo esquecer da súa relación co galeguista Ramón Piñeiro, do que o escritor se consideraba "herdeiro".

O empresario José María Fonseca, compartiu "anos" de faladoiro nocturno con Casares, que "durmía pouco". Nelas "centráballe" anécdotas do seu Ourense natal para que o escritor "as rematase". "Tiña unha capacidade única para coller a realidade, darlle unha volta disparatada e facer xenial unha anécdota vulgar", rememora. Na súa faceta de profesor, conta que Carlos era reacio a aconsellar aos alumnos e a única recomendación que deu foi a un que xogaba moito ao fútbol. "Fai algo máis", díxolle. Resultou ser Míchel Salgado. Do seu legado, o presidente de Bodegas Terras Gauda destaca "a capacidade de aglutinar" dende a tolerancia e a "transcendencia atemporal da súa obra na literatura galega".

O escritor e director da Fundación Carlos Casares, Damián F. Villalaín, encomia a intelixencia e "portentosa" memoria de Casares, cunha "mochila de anécdotas absolutamente interminable". Relata como no encontro de escritores "Verines", cando terminaban as "sesudas sesións", os participantes sentaban xunto a Casares porque "sabían que tiñan a diversión asegurada". Considera que o que facían "extraordinarios" aos personaxes de Limia que protagonizaban moitos dos seus relatos era "a súa pluma e a súa mirada", cargada dunha "vivencia activa" da infancia e a inocencia. Enxalza que, nos seus textos, non pon "obstáculos superfluos ao lector" sen "sacrificar por iso calidade literaria ou técnica".

Bieito Ledo, editor e director de Ir Indo Edicións, coñeceu a Casares no Seminario, onde "era famoso porque sacaba un xornal, "O averno", ademais de porque xogaba moi ben ao fútbol". Rodríguez sostén que foi precisamente o seminario o que "o afastou da relixión". "E achegouno á ciencia", apostilou o seu fillo Christian Casares. Villalaín defíneo como "un pouco ateo militante" con "certa nostalxia da fe". Ledo recordou o Camiño de Santiago que realizaron polo primeiro cuarto de século dos Premios da Crítica, que preside, e o moito que nesa experiencia se riron. Eloxia a capacidade de Casares para "converter o trascendente en algo normal". "É un personaxe irrepetible, querido, admirado", conclúe.

Manuel Gómez-Franqueira, presidente do grupo Coren, lembrou a relación que unía a Casares co seu pai. Destacou "o agarimo e a dedicación a Galicia" do autor. "É o que nos fai crecer", defendeu.Na cita tamén estaban presentes o irmán e os fillos de Carlos Casares, Xavier, Hakan e Christian; a exmimistra Elena Espiñenta; o director de FARO, Juan Carlos da Silva; e o empresario da comunicación Telesforo Hernández.