La Lonxa Literaria de Moaña ha fallado su XIII Certame de Microrrelatos en el que se ha alzado como ganador el vecino de Vigo Manuel Sánchez Gálvez con la obra "Oito minutos". El jurado también decidió otorgar un accésit para el relato "A hucha das mazás" de Lionel Rexes Martínez, de Alfoz, en Lugo. Este certamen de Microrrelatos tiene la curiosidad de que su premio consiste en un lote de conservas de la ría, por lo que las personas que presentan sus obras a concurso lo hacen sólo con el afán de su amor por la escritura, más que por un premio en metálico que por contra sí es suculento para el paladar.
En las bases del certamen consta que los micorroletos deben de ir escritos en gallego normativo con una extensión máxima de 15 líneas a doble espacio y el texto debe de incluir obligatoriamente la palabra nordés.
El realto premiado del vigués Manuel Sánchez Gálvez recoge en quince líneas, bien escrito, los ocho minutos de esperanza y desesperanza de una joven, llamada Loisa mienras esperaba a que llegara el autobús. El texto se reproduce a continuación...
OITO MINUTOS
Cando Loisa saíu co tempo xusto para coller o autobús, topouse cunha chuvieira e un
vendaval de nordés que nin imaxinara mentres almorzaba de pé na cociña. Baixou de
novo, equipada xa de botas brancas de auga, de chuvasqueiro branco e dun paraugas
transparente de burbulla. Xa na parada, os minutos pasaban, o autobús non viña e Loisa
desesperábase co bater das gotas de chuvia contra o paraugas. Pingas enormes bateron
contra o plástico ata que o barullo no oco do paraugas lembroulle os estoupidos dos
flocos de millo que lle cociñaba o seu pai de nena. Pero o autobús seguía sen vir. De
súpeto, a mais do barullo dos estoupidos, o seu nariz encheuse dun recendo a millo
quente. Uliscou dentro do chuvasqueiro e reviviu sorrindo ese intre, emocionante cada
vez, no que esperaba co seu pai o estoupido do primeiro floco na cazola. Sorría xa coma
una nena, cando de tan chea de ledicia que estaba, Loisa estoupou. E pingou de
anaquiños de chuvasqueiro branco os abrigos negros das catro persoas da parada, que os
sacudiron sen decatarse sequera de que Loisa tiña esperado alí con eles, nin ter
escoitado tampouco o seu estoupido de felicidade, amolados como estaban pola chuvia,
polo nordés e polos oito minutos de retraso que levaba o autobús.
En el caso de Lionel Rexes Martínez, su relato, premiado con el accésit, alude a una peculiar "hucha" donde se guardó el cuerpo de una niña al poco de nacer y que olía a manzanas. Se reproduce a continuación,
A HUCHA DAS MAZÁS
A carón da maseira sempre houbo unha hucha con roupa enxoita para cando chegaban
feridos polo Nordés. Mudábanse na cociña aproveitando a caloriña, e enxugaban as
zocas no andel da cambota, sempre quente por proximidade á lumarada.
Nas xeracións todas que habitaron a casa, sempre houbo algún picarexo que pescudou
na orixe da denominación daquela arca, á que sempre chamaron a hucha das mazás; e
todos eles estarreceron coa resposta que escoitaron dos patrucios.
Disque nunha época de moita escaseza, unha meniña morrera na casa ao pouco de
nacer, e non tendo onde prostrar o corpiño irto até o día do enterro, pousárono no
interior da hucha, amortallado nun envurullo de farrapos.
Durante anos, a hucha exhalou ao abrila un recendo a mazás verdes que todos apuñan á
estadía da defuntiña.
Aquilo deixou de acontecer sen que ninguén garde recordo do momento, mais a
inquedanza perdurou, e só no tempo en que as maciñeiras se enfeitan de froito, son
remudados os xornais que forran o fondo da hucha.
