Era case inevitable que Chévere, unha compañía que se dedica a buscar a raíz popular do teatro, se encontrase cos cancioneiros galegos, que tantas veces conteñen a semente dun espectáculo teatral nos seus versos. As fillas bravas pode verse como un traballo de recuperación dalgunhas destas cántigas, mais tamén como unha sátira que se encarga de deconstruílas para relatar unha historia oculta de opresión e violencia contra as mulleres. En realidade, esa historia xa está contada nas mesmas cantadelas rescatadas e, neste sentido, hai na obra unha sutil reivindicación da arte popular como certeira crítica simbólica que logra esquivar todas as censuras e as reprobacións sociais. Pero o contexto no que se presentan é o que suxire o terrible fondo que agochan.

Malia a dureza do tema, non obstante, a compañía é quen de levalo ao seu terreo, buscando polo camiño da parodia a linguaxe que introduza a súa mensaxe política. A obra ten a aparencia dun concerto comentado no que tres pandeireteiras glosan e definen o significado e a orixe das cancións que interpretan. Isto permite que a función se manteña a distancia do didactismo: as pandeireteiras crean un discurso humorístico que dista moito do sermón editorializante. Pola contra, é o pretexto perfecto para afondar na farsa, no sainete, en todos os recursos antigos e modernos que a comedia pon á súa disposición.

As tres son modelos de mulleres resoltas e decididas a gobernar as súas vidas, que alternan o realismo e a rebeldía nunha especie de insubmisión tranquila que se manifesta na consideración e estima dos enormes esforzos precisos para avanzar na conquista de dereitos. Non se limitan a aclarar xeneralidades, senón que descenden ata situacións concretas perfectamente recoñecibles para o público. Albíscase unha vocación brechtiana na vontade de explicar a estreita relación entre as presións sociais e os comportamentos individuais, pero coa diferenza de que aquí estamos ante unha tradición propia moito máis apegada a realidade cotiá.

A gran vitoria de Chévere consiste en deixarnos ver todo isto sen traizoar o espírito iconoclasta e burlesco que os anima. As tres actrices, con só a voz e o xesto, evocan toda unha cultura que celebran e esaxeran para sinalar a contradición entre os fundamentos do humano e a feroz estupidez que dimana da autoridade, sen renunciar á irreverencia e á frescura.

Mónica García destaca na caracterización dunha anciá cuxa idade a protexe dos convencionalismos, pero iso non quere dicir que Patricia de Lorenzo e Arantza Villar desmerezan o máis mínimo. Todas contaron co favor do público da SalaSon, que o pasou moi ben durante toda a representación e que as premiou cunha ovación que excedía con moito a cortesía dunha estrea.