A mostra que pode contemplarse no María Soliño é resultado da colaboración entre os departamentos de Artes, Ciencias e Matemáticas, que traballaron conxuntamente, nos dous últimos cursos, nos seminarios permanentes "Arte, xeometría e natureza" e "Ampliando xeometrías", coordinados pola profesora Mª Trinidad Pérez. A experiencia permitiu "investigar a xeometría que se atopa na natureza de xeitos moi diversos e variados", así como "convencer aos alumnos de que as matemáticas non son teóricas", buscando para elo os aspectos lúdicos e estéticos que favorezan a súa motivación, así como divulgar eses coñecementos a través dun blog que xa funciona desde o curso pasado.
A actividade permitiu implicar a toda a comunidade escolar desde o seu xérmolo. A exposición consta de seis paneis, dous por departamento: "Tres amosan a orde e tres o azar, enfrontados por pares", explican os promotores. Unha dualidade que "está presente en todo canto nos rodea". Así, por exemplo, un panel acolle paus e outros entullos arrastrados pola marea, mentres noutro paralelo figuran outros elementos marinos, como cunchas de moluscos, que medran mantendo as simetrías. Tamén os asentamentos humanos poden cumprir coa mesma distribución caótica ou ordenada, como xa é máis frecuente nas cidades modernas.
Outro dos conceptos que se afronta é o dos fractais, que se define como unha figura plana ou espacial composta de infinitos elementos e que ten a propiedade de que o seu aspecto e distribución estatística non cambian calquera que sexa a escala coa que se observe. Moitos elementos da natureza, seres vivos, sistemas dinámicos ou manifestacións artísticas responden a esa fórmula matemática. "Hoxe en día sábese que as nosas costas (cuxas imaxes aparecen nun dos paneis do departamento de matemáticas que se pode ver no María Soliño), os pulmóns, o sistema circulatorio, os fentos e miles de exemplos máis son en realidade fractais", explican os organizadores da exposición.
Rectángulo áureo
Outro dos conceptos que se afronta nesta mostra é o do rectángulo áureo ou dourado, "o que resulta máis fermoso á vista". Trátase dun rectángulo que posúe unha proporcionalidade entre os seus lados igual á "razón aúrea", é dicir, aquel que ao substraer a imaxe dun cadrado igual ao do seu lado menor, o rectángulo resultante é igualmente un rectángulo dourado. A partir de este rectángulo pódese obter a espiral dourada ou "espiral de Arquímedes", que é a única espiral logarítmica. Ámbolos dous teñen as súas propias fórmulas matemáticas que o explican de forma teórica, pero tamén unha proxección visual máis recoñecible para a maioría dos cidadáns, que poden achegarse a comprobalo.
