As fermosas paisaxes da Terra de Montes locen con todo o seu esplendor no primeiro acto do poemario no que o autor forcaricense Manuel Blanco Rivas compila o mellor dos seus últimos dez anos de creación poética, en parte publicada en revistas especializadas como "Elipse." O resultado paga a pena. A través das sucesivas páxinas do primeiro acto de A proporción dourada, Blanco é quen de acadar que o lector teña a sensación de atoparse no cerne mesmo das paisaxes rurais da súa nenez que evoca con gran mestría.

Cunha coidada versificación libre froito dun traballo intenso, doloroso incluso, de corrección continua -que recorda ó seu admirado Borges e á súa convicción de que unha obra de arte nunca estaba acabada- Blanco Rivas acada unha musicalidade e unha pureza poética que enche de sons, cores e paisaxes -aínda vivas na memoria do autor forcaricense- o maxín do lector, trasladándoo a un universo poético no que ve, escoita e mesmo ule os recordos que o atan á súa terra.

"Lembro unha cerdeira florida/ e un rebulir de paxaros entre a follaxe" rezan os dous primeiros versos da poesía que da nome ó libro e abre o primeiro eixo temático do libro: o adicado á terra. O "recuncho con herbas menciñeiras", "as leiras de millo ateigadas de mazarocas preñadas de luz", o río -a "casa das troitas de plata" e o "ceo inmenso" contribúen a debuxar con atinados trazos verbais a "vida" que latexa en todos e cada un dos elementos da súa terra, enfeitizándoo coa "fractal perfección do labirinto milenario" a causa da "máxica xeometría da proporción dourada".

Os "arrecendos" dos carros que voltaban á casa "colmados de herba", as "melodías ancestrais" de "cerne contra cerne" e as "nobres testas humilladas"remiten a unha terra que a Blanco Rivas lle doe. Alza a súa voz contra o "país invisíbel que adormece entre a chuvia" e non se decata de que "lobishomes" e "vendepatricias" -entre outros- están "chuchando" do seu "sangue estéril" mentres un "país noutrora farturento" ademais de "orgulloso e dono de seu", "nación de nacións" parece que padece "o seu derradeiro hálito de vida".

Lonxe de conformarse, o poeta denuncia que "chegaron coas súas máquinas e roubaron o mundo": "a terra/ as árbores / as pedras /as lendas/ a esperanza / o amor propio / a fantasía". "Só quedou o lixo", lamenta, "coma unha brutal testemuña da desfeita". Cre que "roubaron o mundo" pero que "aínda queda unha semente / prendida en ti, en nós, na terra erma". Ve esperanza. "Ao prantar a semente, abrollará / unha marea de vida /un mar infindo de vontades / que nada deterá no seu avance". É a mesma esperanza que zumega o poema "Chuvia" no que a unión dos "rapaces e rapazas" que voltan ós campos consegue que a Natureza esperte "dun longo soño" , colme "a terra de flores", estre os campos "de froitos" e proporcione a "fartura" precisa, esquecida polo materialismo, o "apego/ a cousas que crecían do verdadeiro valor".

Os "doces froitos/ da horta que prantaches coas túas mans" a auga da fonte que murmura / no máis fondo da fraga feiticeira" relocen noutra poesía que proclama que "o día chegará" no que se superará "o medo" . No seu universo poético tamén hai un oco para o máxico, as "fadas", as "meigas", "os diaños rebulideiros", a "pedra filosofal", as "cruces" e os "camiños labirínticos", a "pedra moura/ brasón do alén que xorde /misterioso entre a hedra milenaria". Entronca así coa tradición e evoca "o vento" que "fecunda as eguas máis fermosas" creando, xa que logo, "poldros" que "arrecenden a mar e a campos de centeo". A musicalidade da auga que canta "no regueiro" , o "can que ladra na noite" e mesmo o "cicel do mestre canteiro" van labrando con palabras certeiras paisaxes sonoras. Debuxa un horizonte poético no que non podía faltar o Seixo.

Fronte a esa terra chea de cor e de sons á que se sente intimamente unido, emerxe nun segundo apartado a soidade, o silencio, un "mundo silente" no que "a noite deita sobre a cidade un manto de sombra". Fala de cómo un home pode estar "só" ainda que "a xente pasa á súa beira". Entoa con versos unha reflexión. Quere "ser/ simplemente". Reflicte así o seu rexeitamento a un "individualismo feroz, a insolidariedade, o consumismo, a violencia de xénero" contra os que, reflexionando sobre o seu libro, Blanco Rivas di que se rebela. Convencido de que "sempre é necesario manter algún grado de compromiso coa sociedade, co mundo en que vivimos" ,alza o seu "berro de protesta ante o que está a acontecer".

Tras a terra e a soidade chegan as "violencias" con fortes críticas á "razón de Estado", á guerra, ós "malditos" que asaltan ós humildes e violentan ós inocentes. Rebélase contra os "insensíbeis á dor e a miseria" , contra quen atenta contra a liberdade de expresión e contra os homes que atentan contra as mulleres. Blanco ponse na pel da vítima que, ainda dolorida, é quen de "recoller os anacos" e estar "sempre disposta a comezar" porque é "firme como a clave dun arco milenario", "lixeira como a fugaz e sutil bolboreta" pero, á par, "tan muller, e se me peta, tan home coma ti".

O seu xeito de ver a vida aflora especialmente nos dous últimos apartados do seu libro: as "paisaxes íntimas" e as "paisaxes cuánticas". Nas íntimas, o poeta entronca coa tradición poética dos namorados. Fala do amor, do desamor... Agroman nos seus versos os sentimentos e as emocións que Blanco Rivas sinte que se expresan mellor coa poesía, capaz tamén de provocalos. E, finalmente, nas súas "paisaxes cuánticas" abrollan os seus versos metafísicos sobre o máis profundo da natureza humana.

Da humanidade de Manuel Blanco Rivas fala o feito de que adique o seu poemario á muller que lle serve café a cotío, ó home que lle garda a prensa, ó limpador das escaleiras do seu edificio , a un celador, a unha carteira e ó mozo que lle sobe ao gas ata un segundo piso sen ascensor. Son persoas que fan traballos sinxelos, que "moitos poden considerar insignificantes pero sen os cales o mundo non podería seguir adiante".