Na miña nenez e mocedade tiven ocasión de ver como se introducía entre nós o Costume das árbores de Nadal e ocupaba as nosas casas un extraño chamado, primeiro, Papa Noel, á francesa, e, logo despois, Santa Claus en plan transexual. Hoxe, perante os nosos ollos nunca suficientemente sorprendidos, asistimos á invasión dunhas prácticas alleas que chaman Halloween (pode ser escrito Hallowe´en) e que tamén nos son impostas desde o Imperio.

É tan recente entre nós o coñecemento e a celebración do chamado Halloween que na película Matar un reiseñor (no orixinal é outro paxaro) recibe, na versión española, a designación ortodoxa de "fiesta de vísperas de Todos los Santos". Na espléndida película de Robert Mulligan, a filla de Atticus Flinch vai a unha festa disfrazada de xamón e cando nós asistimos ao estreno, en 1963, non entendiamos nada daquela situación porque aínda os norteamericanos non decidiran exportar Halloween ao mundo dominado por eles.

O poeta nacional de Escocia, Robert Burns (nacido, curiosamente na aldea de Alloway en 1759), escribiu un fermoso poema titulado "Hallowe´en". Á marxe, el dicta unha nota na que se explica que Hallowe´en é unha festa exclusiva do Oeste de Escocia na que a xente coida que, véspera de Todos os Santos, as bruxas, os demos e as fadas andan errantes a partir da media noite. Asimesmo, o poema está crucificado de chamadas e informacións nas que o autor lles explica aos seus lectores as tradicións de Hallowe´en, que, por certo, se parecen bastante pouco ás da versión norteamericana da festa. Todo isto quer decer que, a finais do século XVIII e principios do XIX, nin na maior parte de Escocia nin en Inglaterra se sabía nada da celebración que hoxe nos invade.

Como viaxou Halloween do Oeste de Escocia aos EEUU é fácil de supór, e mesmo podemos pensar que lles chegase aos norteamericanos desde Irlanda. En todo caso, a unha estúpida celebración de Halloween estase introducindo entre nosoutros por efectos do cine e da televisión norteamericanos. Tal noite como a do 31 do pasado houbo acó e aló festas de Halloween en Galicia privadas e públicas, e en moitas asociacións de veciños e culturais os cativos foron disfarzados ao máis puro estilo norteamericano. E aínda máis, non sei se en Cedeira un grupo nacionalista que, desde hai moitos anos, ven exportando Halloween en versión "celta", chamándolle Samain e defendendo a "pura raíz galega" da festa. Baséanse eles no xogo que tiñamos os nenos do meu tempo durante o verán e que consistía en facer carantoñas de cabazo, meterlles unha vela dentro e colocalas no cruzamento de camiños do cemiterio de Vilanova dos Infantes para asustar as vellas, que nunca se se asustaban. Alguén que leu mal lido Jean Markale debe de ser o autor de neo-Halloween nacionalista de Cedeira que, nin máis nin menos, constitúe todo un retinamento da nosa colonización cultural. E está a ser moi imitado.

De todos modos, a cousa non penso eu que quede aí. Non tardaremos moitos en conmemorar en familia e arredor dun perú asado a entrañábel festividade do "Día de Acción de Gracias" que tán ben coñecemos todos e que, se cadra, tamén estará relacionado cunha reminiscencia céltica. Ao tempo.