Hoxe, despois de tres meses escribo porque as bágoas non saen, están a darme un día de tregua.
Como di unha amiga e compañeira, somos mulleres traballadoras, pero ante todo somos nais de familia.
Pois eu, como nai quero DAR AS GRAZAS aos profesionais do Álvaro Cunqueiro dende a planta 0 ata a 5ª, sobre todo á 5ª; alí na UCI estiven tres días co meu fillo Ismael. Ese hospital ao que non daba chegado; a autovía facíase interminable e ao chegar, era tan grande, tan baleiro. De repente estaba cheo e de repente todo o mundo desaparecía.
Nese hospital no que pasei moitas horas, moitas máis das permitidas (no box, pasillo, sala etc,) grazas á xenerosidade e humanidade do persoal.
Cando leo ou escoito nos medios de comunicación que nos hospitais se traballa baixo mínimos de persoal, con deficiencias laborais, que as súas farmacias teñen falta de medicamentos, enfádome contra eses políticos que saen nos medios, e pregúntome: por qué non poderían estar fronte a min? E remóveseme o estómago pensar como poden escatimar na saúde e na vida dos pacientes e deixar aos profesionais sen ferramentas no seu traballo.
Grazas a todos: Médicos, enfermeiras, celadores, etc. Estou moi agradecida porque sei que o noso Ismael estivo nas mellores mans.
* Veciña de Moaña. No nome tamén da familia Santomé Gayo.
