Ai miña terriña,
que che andan a facer?
Eu non paro de chorar
e ti non paras de arder.
Escuras cinzas
tinxen o ceo de loito.
As árbores prendidas,
queimádo-los froitos.
O vento non zoa
brisa mariñeira,
senon o pranto da terra
agora baleira.
As margaridas non entenden
o que lles está a acontecer:
seus pétalos ninguén os quere,
nin os deixa de querer.
Hoxe tristes baladas
entoan os paxariños,
dende Galiza ata Asturias
surcándo-lo noso Miño.
Entre bágoa e bágoa,
escóitame Galiza!
Que nin esta mágoa,
nin tódalas cinzas,
serán quen de dar tregua
a nosa ledicia!
