Hai historias que só poden empezar nunha cafetaría. Esta é unha delas. Sucedeu no Barrio do Cura, en Navia. Falando coa xente adoitan suceder grandes cousas. Eu estaba distraída, cando a voz de Mari e o riso da súa filla Nuria, dúas clientas habituais, prenderon unha chispa. Mari, abraiada, leu en voz alta a nota necrolóxica que daba conta da morte de Alicia Jones Jones.
Marchei para a miña casa engaiolada polos apelidos, pola frescura da necrolóxica e, sobre todo, pola maridaxe da morte coa gastronomía. Considérome unha persoa curiosa, sempre atenta ás casualidades que conectan dun xeito máxico. Levo semanas mergullada na escrita dunha nova entrega de Escarlatina, a cociñeira defunta, dándolle voltas a unha sección de necrolóxicas divertidas, onde os mortos son recibidos no Alén por todo o alto. A coincidencia non podía ser maior. Quen fora Alicia Jones Jones? E o máis importante: que intentaba dicirme? Porque non podo negalo: ao final acabei meténdome de tal xeito no seu universo que me convencín de que estabamos conectadas dalgunha forma inexplicable.
Compartín a fotografía en Twitter e desatouse unha auténtica avalancha. A necrolóxica da marabillosa Alicia Jones Jones voou e voou pola rede. Sumáronse miles de persoas. Aquelas que tiveron a fortuna de coñecela compartiron palabras emocionantes, explicando que fora unha muller xenerosa, divertida e extraordinaria. Outras facían bromas sen parar, solicitando para o futuro un enterro ao estilo Alicia Jones Jones. Pregúntome que pensará Alicia. Porque estou segura de que emocións tan fortes como as que ela provoca, teñen a capacidade de atravesar o veo que separa o mundo dos vivos do mundo dos mortos. Boa viaxe, Alicia Jones!
