Nos alicerces máis fondos da actual Unión Europea encóntrase aquela "Comunidade Europea do Carbón e do Aceiro" que alguén moi poderoso intentou camuflar de "Europa Federal", na cal se incluían as pequenas patrias e nacionalidades occidentais. Digamos que do tipo Galicia e do tipo Wallonia, que hoxe vexo escrita como Valonia.
Os metais lixeiros acabaron cos pesados, as minas de carbón e de ferro foron seladas, a siderurxia converteu Wallonia, e non só, nun museo enferruxado do após-industrial. Cousas así pasaron no Grande Ducado de Luxemburgo e a mesma foto fixa reproduce a desolación do Ruhr e da Francia do Norte. Xusto onde naceu a impostura da Unión Europea, en Wallonia, xorde agora un signo precursor da ruína desta construcción supraestatal. A cámara de Wallonia rexeitou o tratado de sumisión da Unión Europea aos EE UU, via Canadá. Na realidade, este tratado era o trasvase segredo co cal a Grande Bretaña quería seguir metendo a man na UE despois da súa famosa retirada. Tamén o CETA é un aditamento, sumamente sofisticado, do TTIP.
Cómpre, agora, enfatizar algo que lle interesa a Xosé R. Pena, quen, alén de escritor de ficción e de historiador da literatura, é analista de temas internacionais. Isto é: quen rompe co Canadá ("c'est a dire, les EE UU et l'Angleterre") non son os bárbaros "populistas" nin as hostes brutais da filla de Le Pen. Quen racha é o goberno francófono de Bélxica gobernado, en coalición, polo Partido Socialista de Paul Magnette. E esta medida de decisión parlamentaria wallona está apoiada, un pouco á portuguesa, polos meus amigos do Partido do Traballo de Bélxica (m-l). A crenza en que anti-UE e pro-UE representan dereita e esquerda acaba de se derrubar en Wallonia.
Gosto moito do título do conto inmortal de Poe, pero isto non é aínda o afundimento da Casa Usher. Con todo si que está a esboroarse, perante os ollos sorprendidos dos interesados e interesadas, coma a pérfida Lagarde, a edificación do sistema que o Departamento de Estado dos EE UU ergue contra os traballadores do mundo e contra a URSS despois da II Guerra Mundial.
Estanse a derrubar as murallas e os baluartes e os adarves e as torres da homenaxe e vixías da UE, e o seu fin cheira á mesma morte á que cheiran os conglomerados industriais de Wallonia. Todo pasa, nada permanece. "Estreliña do luceiro/ a da moita claridá,/ vaise o día, vén a noite,/ vaise a noite mocedá". Os bravos wallóns, na liña de teórico Ludo Martens, do Partido do Traballo, rexeitaron un tratado que supuña a submisión de todos nós en forma de cabalo de Troia dos EE UU (vía Canadá). Beizón, Wallonia. Beizón, Partido Socialista francófono.
E tamén parabéns ao poeta ourensán Xaquín Silva que tan ben coñece Bélxica e o seu Partido do Traballo, hoxe en ascenso.
