Faro de Vigo

Faro de Vigo

Contenido exclusivo para suscriptores digitales

Xosé Luis Méndez Ferrín.

Eses seixos que rolan

Nunha mesa arredada da Taberna Gallega (baixos do cine Fraga de Vigo), un home que fumaba tiña diante un vaso grande de viño do chamado Castilla. Era Plácido R. Castro, quen acababa de ser nomeado profesor de inglés no Instituto Laboral de Vilagarcía. Fora membro da dirección nacional do Partido Galeguista. Era o outono do ano 1959. Plácido Castro invitoume a sentar canda el. Pregunteille por Dylan Thomas, por quen eu comezaba a sentir curiosidade.

Díxome que o poeta galés era a persoa que mellor pronunciaba a interdental fricativa sonora ao aparecer "those" no recitado. E que bebía un mundo. Plácido Castro non insistiu na poesía de Dylan Thomas, senón nun poema dramático seu de título fascinador: "Under Milk Wood", que me eloxiou vivamente. Pregunteille a Castro se no título había unha referencia humorística á máquina de escribir Underwood, e el respostoume cun xesto hostil e enfurruñado. Eu agora estou a escribir esta columna nunha Underwood e sigo sen comprender aquela incomodidade de Plácido Castro na Taberna Gallega. Despois de me corrixir a miña ma pronunciación de Dylan, o profesor de inglés, grande traductor e antigo chefe das relacións internacionais do Partido Galeguista, pillou a porta, galgou as escadiñas e saiu en dirección ao Faro de Vigo.

Moitos, moitos anos máis tarde, cando eu xa lera, e escoitara en disco, Dylan Thomas, e mesmo xa me enleara nas súas sedas e sirgos surrealistas, enteireime por Triunfo, de Madrid, que había unha nova estrela no firmamento musical anglosaxón. Elvis xa se pasara ás napolitanas e fora esquecido por sempre Tommie Steel. A nova figura chamábase Bob Dylan, e el puxérase ese apelido artístico en homenaxe a Dylan Thomas, o anglogalés que mellor facía cantar na úvula a interdental sonora. Confeso que fiquei fascinado coa balada interminábel coa que Dylan fai grande o film de "Pat Garret e Billy the Kid". Vendo a película e ouvindo a Bob Dylan veume á acordanza moito a "Chanson de Rolland" e tamén o "Cantar de Mío Cid". No primeiro caso, cando o heroi vai morrer no baixo dun Piñeiro solitario ("desoz un pin"). No caso seguinte, Bob Dylan fíxome acordante daquel paso do "Poema do Cid" no que os Infantes de Carrión culminan a súa brutal idade. Pero tardei moito eu en decatarme do pulo e elocuencia poética de Bob Dylan, aínda que sempre Vicente Araguas nolo recomendaba moito. Unha película monográfica cos subtítulos das cántigas en inglés reveloume un altísimo poeta. A este poeta foille conferido o premio Nobel de literatura. Por razón que eu ignoro, o poleiro da dereita española de cultura media amosouse alporizada.

A min, o feito espertoume o desexo de ler "Tarantula" (sen til) e máis un tomo que seica Bob Dylan ten de memorias. Xa que no seu día non lle concederon o Nobel a George Brassens, sexa benvida a coroa do triunfo máximo das letras do mundo a Bob Dylan.

Compartir el artículo

stats