Segundo informaron nos pasados días os diferentes medios de comunicación -así televisivos como mediante as ondas radiofónicas e mais desde as páxinas da prensa dixital e/ou nestoutra de papel, este venerable rotativo sempre na vangarda-, velaí que D. Íñigo Méndez de Vigo vén de reunirse cun grupo de pais/nais, profesores e alumnos na procura dun pacto educativo que o señor ministro (en funcións) de Educación, Cultura e Deportes considera posible sen derogar aínda a vixente LOMCE, por máis que admita, iso tamén, que se pode "reformar todo o que haxa que reformar."
"¡A buenas horas/investidura mangas verdes!", dirán/escribirán uns cantos -mesmo de entre Vdes., sempre moi amables lectores destas liñas-, incrédulos e/ou revoltés logo de tanto ir e vir, de tanta subida e baixada, quero/non quero, contigo/sen ti, podo/non podo... por parte dos responsables da cuestión que nos ocupa. Non obstante compartir en boa/moita parte a desconfianza, este cronista quixera acreditar, con todo, que non só os propósitos de acordo vaian en serio desta vez, senón mesmo que é factible chegarmos a bo porto e que, deste xeito, a educación neste país de países, arquipiélagos, prazas de soberanía e Perejil adxuntos por fin se torne en algo substancioso, estable e medianamente obxectivo, situado para alén das desputas partidarias que nos viñeron aflixindo durante tanto e tanto tempo.
Modestamente, coido que, próximo a catro décadas de exercicio profesional, si que certeza licenza me cabe para poder dicir/escribir aquí e agora algunha cousa ao respecto. Xa que logo e ao meu entender, o estado actual -verdadeiramente ben mellorable- da educación española ten explicación, entre outros motivos, pola confluencia de tres factores que, xuntos e revoltos como andan, configuran unha tormenta pefecta: veñen ser os tales, o "síndrome da universidade da rúa", esoutro do "club dos poetas mortos" e o terceiro, acaso máis recente, esoutro de "o cliente sempre ten razón." Nin que dicir ten, tentarei explicarme de contado.
"O ensino tense que adaptar ás novas necesidades, ás novas tecnoloxías, ás novas esixencias do mundo empresarial e laboral, porque os profesores ensinan moitas cousas que logo non teñen aplicación práctica na vida real" Con certeza que escoitaron Vdes., en máis dunha ocasión, frases semellantes. Pois ben; no fondo, aqueles -non digo todos, pero si unha boa parte- dos que as pronuncian son moi capaces asemade de proferir de inmediato estoutra sentenza: "eu non teño moitos estudos que digamos; non fun a ningunha facultade ou escola superior, pero si que asistín á mellor universidade que hai: a universidade da rúa". Traducido: se adquirir cultura non nos asegura facernos ricos, para qué demos habemos de querer a cultura? E se xa somos ricos -por nacemento/herdanza ou por un golpe da fortuna...-, para qué demos habemos de querer a cultura? Pasapalabra.
Imaxino que lembran Vdes. "El club de los poetas muertos" -así circulou entre nós-, a célebre película protagonizada por Robin Williams e dirixida por Peter Weir. Trátase dunha fermosa ficción cinematográfica na cal a figura do profesor John Keating -excelentemente interpretada por Williams- devén moi atractiva: ao cabo, quen non quixera ser alumno dun mestre semellante? Quen non desexaría entrar na cova de India, escribir poesía, pensar libremente e expresar as emocións mediante un discurso que flúa como o zume dunha árbore? Travesura, horror, decadencia, preguiza... qué doce lecer!
Porén, o problema xorde cando (uns cantos) algúns consideran non só que Keating é real-real, senón -velaí o problema- que eles mesmos veñen/poden ser Keating polas boas, sen tan sequera leren -inefable aportación hispánica- as obras de Shakespeare e/ou, xa non digamos, aqueloutras de Cervantes, Castelao... Da excelencia ao circo dos horrores nunha soa clase.
"Cómpre que a escola funcione como unha empresa; sabermos en qué se gasta cada euro investido nela." Con semellante pensamento -lean Vdes. a magnífica denuncia de Nuccio Ordine en "A utilidade do inútil"-, eis que, tal e como nas ditas empresas-empresas, "o cliente sempre ten razón". En consecuencia, miles e miles de profesores vense na obriga de pasaren horas non só xa a facer cursiños de submarinismo -puntúan máis que unha tese de doutorado na hora de atinxir os sexenios!-, senón enchendo estadísticas e máis estadísticas, cumplimentando programacións e contra-programacións, memorias/desmemorias de curso, deseñando destrezas, habilidades, chimpos, brincos e demais labores manuais. Todo menos preocuparse por aquilo que verdadeiramente lles compete: daren unhas boas clases. Como na vella brincadeira: burocracia?; non, burrocracia!
"Desculpe Vde., pero é que iso das clases maxistrais..., iso é cousa do pasado; un profesor moderno non pode dedicarse a tal cousa, o ensino ter que ser interactivo." Interactivo, intergaláctico e, claro é, bilingüe (español/inglés!) o que equivale a entrar na aula dicindo "good morning" e saír dela murmurando "good bye". Clases maxistrais? Oxalá soubésemos delas!
