Aseveran determinados analistas, investigadores destacados da cousa que, este que vimos habitar -España, arquipiélagos, prazas de soberanía e Perejil adxuntos, desde logo-, resulta ser un "país pendular". Como queira que hoxe mesmo -no momento en que Vdes., sempre moi amables, lectores destas crónicas semanais, e aínda tamén o propio cronista, están a ler as presentes liñas- andaremos no medio e medio de plena xornada de reflexión, tal semella que non conveña facermos excursións socio-electorais respecto de semellante aserto. Non obstante, se habemos proxectar o cálculo en relación ao ocorrer futbolístico e, en especial, ao que está acontecendo coa Eurocopa 2016, a tese resultante ben poida ser que, en efecto, non teñamos remedio nin sequera penitencia: antes ben, a dor de contrición está moi lonxe de figurar entre as cualidades dos afeccionados españolitos/as e, xa non digamos, entre unha parte determinante da nosa prensa deportiva cotiá. "¡Qué bonitos son los goles de Nolito!"; "¡Que sí que sí, Morata es del Madrid!"; "¡Iniesta, Iniesta!"; "¡Esta Eurocopa la vamos a ganar!"; "¡Yo soy español, español!": velaí cánticos patrióticos que, de súpeto, se tranforman en comentarios agres, sátiras e sarcasmos mil, a crónica infeliz dun derrotismo histérico/histórico. "Xa verás; luns toca Italia e eses, coas ganas que nos teñen...! Nada; en oitavos de volta para a casa, meu!" "Pero..., e se pasamos?" "Se pasamos, espérannos Alemaña, Francia... unha desfeita!" Desde logo, na hora de procurar culpables, Don Vicente del Bosque González non sae, o que se di, precisamente incólume: "Por que puxo o mesmo equipo?; "por que lle foi deixar tirar o penalti a Sergio Ramos?" En fin; aínda ben que non foi Don Gerard Piqué o perpetrador de tamaña neglixencia! Imaxinan Vdes. que, logo da fantasmagórica "peineta", viñeser ser a actual parella de Dna. Shakira Isabel Mebarak Ripoll o culpable do despropósito? Comparado con tal eventualidade, aquilo de Brunete e mais a batalla do Ebro.... pura lea de patio de colexio. Traducido: por ben menos, acabamos a paus.
Se me permiten Vdes. a pequena vaidade, direi/escribirei aquí e agora que creo coñecer un tanto os xeitos e formas dos nossos irmãos da outra beira do Minho/Miño (ben sei; ben sei aquilo de Chesterton: "qué opina Vde. dos franceses?"; "pois... que quere que lle diga?, o certo é que non os coñezo a todos eles"), co que, á miña vez, penso poder afirmar que os descendentes de Afonso Henriques, Carmen Miranda e José Saramago teñen as súas virtudes e padecen, así mesmo, de determinados defectos. Así e todo, entre estes últimos rara vez se contan aqueles da petulancia campanuda, a pendencia insensata e/ou a soberbia ignorante. En efecto, podemos atopar fillos da Lusitania pouco amables, mesmo afectados -certa clase de lisboetas, sempre con "fato de ver a Deus, muito arrumados e cheirosos"- e incluso altamente snobs. Porén, o que se di chulos-chulos..., iso de "¡Ud. no sabe con quién está hablando!", os tales deveñen, felizmente, atípicos nas verderroibas terras de Camões. Iso si: cunha notable excepción que atende -é un dicir, o de atende- por José Mário dos Santos Mourinho Félix, de profesión polemista camorrista (e, ás veces, adestrador de balompé).
Desde logo, se un servidor fose responsable do CNI e/ou demais servizos de intelixencia patria -e, xa non digamos, ministro do ramo-, poden estar certos Vdes. que tería tomado as medidas pertinentes. E é que, se ben é boa verdade que os problemas da selección española de fútbol proceden da noite dos tempos, non é menos certo que está moi claro, cristalino que o "tal Mourinho" tivo -e ten- como obxectivo decisivo da súa malvada estratexia, a desgraza, perda, catástrofe e destrución calamitosa do combinado nacional español; isto é, "la roja" arrebolada aos abismos. Nin máis nin menos.
Daquela, todas as controversias disparatadas: así as (supostas) "peinetas" e desplantes de Piqué como as arroutadas do seu compañeiro nos labores defensivos, D. Sergio Ramos García, as desavinzas de Diego Costa, as inexplicabes desaparicións momentáneas que chegan a afectar ao inconmensurable Andrés Iniesta... e, xa non digamos, as saídas a por uvas de Íker Casillas... todo, absolutamente todo, obedece a un plan sinistro do cal José Mourinho resulta ser, xa que non o último responsable -habería que grabar, con permiso xudicial de por medio, certas conversas nos palcos do Bernabéu e/ou do Camp Nou- si que un axente de campo decisivo. En fin; habida conta de que o actual adestrador do Manchester United andou, como é ben sabido, por terras italianas, se eu fose Vicente del Bosque, xa estaría coa mosca tras da orella e clamando aos Madriles para que enviasen de contado a Alex González/Javier Morey e compañía a investigar como lle cómpre tamaña conspiración. En xornadas patrióticas estamos, non? Pois aínda que sempre en funcións, xa demora o goberno en tomar as medidas pertinentes! Se Ramos, ou quen lle cadre, volve fallar outro penalti na tarde do luns, 27, xa saben Vdes. por onde corren as lebres; o que avisa...
