Unha vez, hai xa tanto tempo que non me recordo de nada, fun ver unha decrépita estación de tren onde non había trens. O silencio daquela estación baleira envolvíao todo coma o papel de celofán envolve con mimo un agasallo ou un alimento calquera que mercamos na praza de abastos das que aínda resisten o paso do tempo e o imperio dos novos tempos nos espúreos centros comerciais. Entre as sombras frías dos ferros retortos das travesas de madeira recia, ennegrecida pola carboniza do pasado, déixeime devagar polos meus pasos inconscientemente cara o país dos soños onde perderme mergullando sen saudade.
A saída dun túnel que non conducía a ningures insinuábaseme con descaro o estrondo de miles de follas murchas, secas, arrastradas polo vento, cristais rachados en pequenos anacos brillantes que semellaban, diamantes e tesouros no interior dun cofre de piratas, e que se queixaban baixo as pegadas dos meus pés en cada paso, deixando entrever o tempo presente de abandono e esquecemento e o pasado quizabes, máis suxerinte daquela estación de paso onde os ausentes foron vida unha vez, apertas agarimosas ou apaixonadas, mans perdidas no vento, despedidas enfebrecidas e chegadas tolas, bocas que se buscan nun bico tenro, alento cálido e noites frías de fume, esperas, ilusións e desalentos, bágoas de tristura e alegría, tantas e tantas historias perdidas nestas nosas vidas que vendemos, coma segundos dun reloxio de area suspendido do seu émbolo. Estación perdida que se levou por diante o paso dun tren inexorable; o da vida e din algúns que o do progreso; quizabes, o mellor si.
Algunhas veces aínda a traio aos meus recordos, no solpor das interminables tardes de inverno; entre grises e saudade, e a chuvia chamando con forza nos cristais das fiestras abafadas polo vao; sinto que o ceo estase como alfombrado de tormentas sobre o anoitecer murcho dos muros vellos enverdecidos polas silvas e o musgo desta perdida "estación de paso" e penso nas furnas dos avernos, cando bate contra a inerte sombra das gaivotas mariñeiras que semellan suspendidas de formidables fíos de inexistentes arañeiras, coma o son do tren cando sae do túnel e anuncia a súa chegada.
Entro entón deste xeito nunha loita incruenta e extenuante comigo mesmo e as miñas sombras, pantasmas e recordos silenciosos, mentres recostado no vello sofá da miña sala de estar, do que fuxe avergoñada por algún que outro burato na tela, a esponxa de recheo e o pasado inerte observo o liña difusa do horizonte trala que estase a formar unha poderosa e titánica negrura, como nos meus pensamentos; e seica alí ten que agocharse o abismo abisal da nada, esa mesma da que falaban nos albores das conquistas os agoreros do cabo do mundo, pesadelo afagante co que tremaban navegantes, mariñeiros e aventureiros dos océanos.
Busco entón coa mirada o futuro miserable e inxusto que agarda por nós cara afora en tanto o vento salaia por entre as vigas de madeira da casa e comeza o combate a morte coa terra e as súas xentes, e sinto que agora é todo material, tanxible e real, aquelas esperanzas de algodón doce de feira, xa forma parte da néboa escura dunha mente que camiña cara o ocaso.
Logo pecho os meus ollos en silencio, nesa paz que tan so atopa un cos anos, coma se estivera sentado nunha bancada calquera dunha destas absurdas estacións de paso, e penso como foi todo fai xa tempo dabondo. E mentres poida e me deixen, recordo.
