Teño o detestable costume de xogar, de vez en cando, como tantos habitantes deste país de ricos a costa doutros e pobres de necesidade, aos boletos de lotería primitiva e á quiniela, nesta crenza tan parva que case todos temos dende que o mundo é mundo, e que pode durar tan ben días como séculos, coma quen dis, esa convicción como digo de que cun petisco de sorte, un pode facerse millonario sen traballar.
Levado do apoio a esta opinión, fun esta semana polo consuetudinario bar das miñas andanzas diarias a comprobar se me tocara algo, vaian vostedes saber, tal vez unhas migallas ou tal vez nada, rien de rien, feito á idea de que polo menos, tan sequera, podería pasar un rato latricando cos meus habituais coñecidos, que coma case todos andan ao rabo duns cantos máis cartos un teña para invitar a beber.
Daquela, en achegándome ao mostrador, fixen entrega ao míster barman dos meus boletos da sorte para comprobar se era afortunado ou non, sen deixar de ollar de esguello á pantalla da máquina emisora de boletos, pois o certo é que un abúrrese de ver tantas veces a miúdo a ditosa frase de "boleto non premiado", que xa da por feito que non hai nada que acadar.
Pero por casualidade, a fortuna botoume un sorriso irónico e fixo que a voz daquel home comprobando os boletos cantara, entre rasquizos e case bocexando: "Ten vostede un euro". Ben, bravo, algo que recordar para toda a semana, pensou este servidor. "Doullo?" inquiriu a continuación o meu interlocutor, impaciente. Quedei entre de pedra e sorprendido, pois como non son xogador habitual, non caín da burra naquel instante en matinar que o típico é que o xogador compulsivo ou habitual repita xogada e invista o gañado en novos intentos de sorte. Pola contra, albisquei cara á parede, tratando de entender se quería que llos deixara para el como propina, ou que os gastara en bebida, ou que os investira nunha oenegué con destino a paliar a fame e os desastres noutros lugares do mundo civilizado.
Mais como di o poema de Celso Emilio Ferreiro "Non": "Se dixera que si... [...] Pero non", ben cantado polo cantante de jazz en galego Javier Prado, eu de súpeto entendín que os que non somos xogadores habituais temos que aproveitar o pouco que nos alcanza a sorte para non volver intentalo. Esa sorte que sempre a teñen uns máis que outros, non se sabe por que, misterios que ten esta sociedade afortunada.
Eu non son de mollar a palleta, e procuro non dar puntada sen fío, así que díxenlle ao meu míster: "Traia para acó, que iso non mo quita Rei nin Roque!" E así pois, malia que non fixera unha boa feira, non volvín de baleiro para a casa.
