Frida é unha rapaza especial. Unha desas alumnas que todo mestre quere ter na súa aula. A viva imaxe da alegría, a ilusión e as gañas de aprender e que ademais conta cunha paixón, o debuxo, á que adica gran parte do seu tempo. Debuxar é para ela coma respirar. O seu material escolar está repleto de curiosas creacións que amosan unha personalidade singular. Así, o caderno de matemáticas está inundado de bolboretas que revolotean entre números e símbolos mentres o libro de lingua está cheo de fadas e bruxas que parecen divertirse xogando coas palabras.
A orixinalidade dos seus debuxos, as reaccións que provocan nos demais, deixan claro que esta rapaza de tan só dez anos, leda e cariñosa a partes iguais, conta cun extraordinario don. Este talento, lonxe de traducirse en soberbia ou ego excesivo, é canalizado a través dunha sinxeleza e cercanía que resultan engaiolantes.
Nunha ocasión tivo que estar unha semana co pulso escaiolado por mor dunha escordadura que sufriu patinando. Ó principio a súa mestra estaba preocupada porque Frida semellaba triste. Aínda que non chegou a perder o sorriso notábase que sufría por non poder debuxar. Pero a partires do terceiro día algo cambiou. Os seus ollos parecían acender de novo desprendendo creatividade con cada pestanexo. A mestra non estaba segura de que fora o que acontecera. Por este motivo aquel día decidiu baixar ó recreo e observar á rapaza dende lonxe. Frida estaba sentada nun banco, cabelo castaño recollido en dúas longas coletas, merendando tranquila mentres ó seu arredor nenos e nenas xogaban xuntos. Ela tamén disfrutaba pero á súa maneira. Todo a súa alegría parecía concentrarse na súa mirada. Permanecía inmóvil, observando embelesada o voo dunha bolboreta que revoloteaba arredor do seu banco. Absorta nesa especie de baile, a rapaza estudaba cada un dos movementos daquel insecto. Os seus ollos brillaban coma se aquel arco iris voador estivese a esbozar no aire o máis fermoso dos debuxos. Quizais aquilo estaba ocorrendo realmente e ela era a única capaz de aprecialo. Aquel ollar atento, de quen se rende cativado ante o que ten perante si, lembroulle á mestra aquela curiosa obsesión de Leonardo da Vinci quen, fascinado pola idea de deseñar unha máquina capaz de voar, soía observar durante horas o voo dos paxaros coa esperanza de chegar a entender o segredo que aquelas aves agochaban.
Inmersa neste pensamento a mestra achegouse despacio a Frida e sentou ó seu carón. Que sintes cando debuxas? A pregunta brotou automática, sorprendendo á propia emisora da mensaxe. A rapaza permanecía inmóvil no seu banco, sen deixar de mirar a bolboreta, coma se non escoitase a pregunta ou non quixese interrumpir o debuxo. Ó cabo duns segundos a bolboreta desapareceu e a rapaza virouse cara a mestra cun aceno de gratitude, coma se levase tempo agardando por aquela pregunta. A resposta non tivo palabras, máis aquel abrazo dicía moitas cousas, cousas que de seguro ningunha das dúas había esquecer.
*Mestre e veciño de Xaxán (Lalín)
