No drama "La Casa de Bernarda Alba", de Federico García Lorca, Bernarda -a nai- representa cruelmente o dilema moral, a represión social, económica e sociolóxica, en forma de muller tirana e insensible nun marco e unha época concreta da nosa historia previa a Guerra Civil. Impón o loito absoluto en negro, entre os medos, murmurios e miradas de esgallo temerosas das fillas e seu dominio asfixiante sobre elas e a propia nai. O Silencio, a berros dos golpe de caxato mentres sube as escaleras cara o seu dormitorio resume todo canto de fracaso ten a vida mesma, cando non se vive en liberdade.
O silencio como ausencia de son pode ser sorprendente para moita xente que non gasta nin gusta del e precisa como o respirar o son, as veces mesmo o ruído. Eu recoñezo abertamente que son pouco amigo dos ruídos, mais ben saboreo e comparto comigo mesmo os mellores momentos da vida, en silencio e soidade, pero non esquezo tampouco que hai "Silencios e Silencios".
Efectivamente as veces o silencio resulta seren culpable, outras sinxelamente culposos, sen mais. Hai silencios amigos que ata acompañan e un sinte esa solidariedade e amizade no silencio dunhas bágoas, nunha aperta ou nun bico, sen palabras. Hai quen leva ata o final a famosa "lei do silencio", tan común nas pandillas e mafias, hoxe en día adoptada polas mas das formacións e partidos políticos, para a nosa perdición, xa resulta practica máis que usual e cotián.
Moitas veces antes de lanzarme ao baleiro das palabras ditas, recordo que unha vez falado algo, xa non ten volta atrás e penso como dicía o poeta "Si non tes que dicir nada que mellore o silencio, cala." Deste xeito evito moitas mentiras, ou medias verdades, e non é que garde grandes segredos no meu silencio, e que prefiro esquecer por non facer mais mal do que xa fago sen decatarme as veces e sen querer.
Penso que os cregos en ocasións dentro dos confesionarios, o deben de pasar francamente mal, gardando silencio e escoitando, as burradas, maldades ou desatinos do que os homes somos capaces, eles si que non poden rachar o segredo de confesión, (a lo menos iso teño entendido do meu paso polo ensino dos Salesianos), e botar os seus silencios pola fiestra pregoando os catro ventos as verdades do barqueiro, que digo Eu que como farán despois para ir a taberna e botar un grolo tan campantes, cos veciños sabendo que este se deitou coa muller daquel, ou aquel outro rouboulle os cartos a non sei quen? Manda carallo!
Sexa coma sexa o peor para min son estes/as inimigos do silencio incapaces de ter o súas bocas pechadas, nin sequera un segundo, miña naiciña, que tolemia de xente disparando como metralladora palabras, unha trala outra para non dicir nada.
Teño para min como un tesouro dos mouros agochado baixo unha das nosas mámoas, os silencios na paixón e o amor, cando os amantes danse e se entregan espidos , se buscan, se descobren, recorren a súa pel poro a poro e licúan o seu desexo nun intercambio máxico, coma un feitizo de linguas e bocas ata verterse. E por suposto o "silencio se rueda", desta fabrica de mentiras e soños que resulta ser o cine.
Posiblemente a canción que mellor describe estes silencios dos que hoxe estou a falar fora a que compuxeron Simon e Garfunkel, na década dos sesenta do século pasado.
En sueños caminaba yo entre la niebla y la ciudad, por calles frías desoladas, cuando una luz blanca y helada hirió mis ojos y también hirió la oscuidad, la vi brillar ,la veo en el silencio, en la desnuda luz ;mi rey vi mil personas tal vez más, gente que hablaba sin poder hablar,gente que oía sin poder oír y un sonido que los envolvía sin piedad, lo puedo oír ;sonidos del silencio.
