Os medios de comunicación do Imperio, ou do que vai quedando del, non celebran que hai cuarenta anos, o 11 de Novembro de 1975, Angostinho Neto, líder do MPLA, proclamaba en Luanda a independencia de Angola. Os EE UU trataron de cortarlle o camiño aos revolucionarios patriotas. Primeiro, producindo a UPA dos irmáns Roberto, pura e simple fabricación tribal da CIA. Despois, creando un fantoche de nome Savimbi para hostilizar o verdadeiro movemento de liberación nacional. Na historia do que se chamaba Terceiro Mundo, houbo frustacións e derrotas e traicións infames, que eu personalizo no caso de Patrice Lumbumba e do Congo. Houbo victorias das que se falará en todos os séculos futuros, cal é o caso de Vietnam.
Na historia individual deste cronista non se borrará nunca o triunfo de Alxeria, aquela inmensa ledicia. Angola, en canto país ceibe e descolonizado, emerxeu no medio dunha guerra civil. Como noutros lugares, os EE UU levantaban en Africa movementos destinados a xerar dictaduras brutais que perpetuasen o colonialismo e permitisen a expoliación dos recursos. Xa independente, Angola sofriu trinta anos de guerra: contra as faccións internas e contra o exército racista de Sudáfrica. O acerto do MPLA foi chamar por Cuba, que enviou alí un exército de voluntarios internacionalistas que derrotou limpamente o orgullo de Sudáfrica.
A consecuencia foi a pacificación de Angola, certo, pero tamén a ruína do réxime indecente do "apartheid" e a posta en libertade de Nelson Mandela. Este líder, que era home agradecido, sempre proclamou que o seu pobo de alí lle debía a libertade a Cuba, e ao seu amigo Fidel Castro. Hoxe Cuba segue en Angola, pero a penas con médicos, técnicos e profesores. Un dos fenómenos políticos máis notabres do mundo actual é o do desenvolvemento económico de Angola. O sistema de mercado non permite alí un capitalismo predador e moito menos o roubo dos recursos do país por parte de estranxeiros neocolonistas. Sábeno moi ben as empresas de orixe galega, que tiveron concesión das pesquerías de Porto Alexandre e que cumpriron a obriga de formar mariñeiros angoleses nas técnicas avanzadas da pesca e conxelación.
Sexa cal sexa a opinión que nos mereza a combinación de socialismo, humanismo e propiedade privada que rexe en Angola, hoxe o país cuxo presidente é J. E. dos Santos está situado entre as potencias emerxentes que máis crecen no mundo e non forma parte dos círculos hexemonizados polos EE UU. A luita continua; todo muda.
