Hai anos, en Marín, era costume que a rapazada pequena se axuntase á porta da igrexa da vila ou da de San Xulián á saída dos batizos. "Un chaviño, se non morre o meniño!" - berraban os rapaces e as raparigas. O padriño, entón, mandáballes, á rapañota, céntimos en moeda porque o "ichavo" xa había máis dun cento de anos que non era de curso legal. Alí, en Marín, un humano recén nado recibía o nome de meniño. Noutros puntos do Morrazo, como é Cangas, sería chamado mociño (pronúnciese co o moi fecho e con seseo predorsodental). Noutros lugares de Galicia podíase decer naipelo, picariño, pícaro, nino ou (o máis extendido e común) neno. As xentes que falaban castelán dicían niño. Até que a criatura non medraba un chisco non se diferenciaba neno/nena ou niño/niña. Ao medrar, xa era rapaz, con feminino en rapariga ou (menos enxebre, ao meu xuízo) rapaza. Ollo: "raparigo" en masculino non é correcto baixo ningún concepto.

Na miña cidade natal, Ourense, aínda que meniño era verba ben coñecida, preferíase neno. Digo que meniño era verba coñecida, e engado que tamén usada na bisbarra portuguesa do Barroso, mesmo que aló fose desbotada posteriormente por "galega". Cando os batismos prenatais da Ponte da Misarela (Montalegre) eran correntes, o padriño botaba auga do Cádavo no ventre da nai e dicía estas palabras portuguesas arraianas: "Se fores rapaz serás Gervás e se fores meninha serás Senhorinha". Por iso no Barroso hai tanta xente de nome Gervás e Senhorinha. En todo caso, no Ourense da miña infancia ninguén dicía bebé, e aínda a palabra era tan mal considerada como papi e mami. Os únicos bebés que había no Ourense da miña infancia eran o da etiqueta duns pos de talco "doctor bebé" e o que terminou sendo o alcume persoal dun dos renovos da familia Dainoff.

Antes da guerra civil, os Dainoff de Ourense, que viñeran de Rusia e eran de torgueira xudía, chamáronlle a un seu fillo varón "El Bebé". Tanta graza lle fixo a aqueles ourensanos que só dicían neno ou "niño", que lle chamaron a esa persoa sempre así. Este Dainoff físoxe grande e seguíu sendo "El Bebé". Foi médico, e era "Bebé". Marchou ao extranxeiro e volveu cando a persecución e dispersión da súa familia por acción do franquismo, e seguiu sendo "El Bebé" ou "O Bebé".

Hoxe xa ninguén fala de nenos nin de meniños nin de niños nin usa palabras polo estilo en Galicia. Todo o mundo, o que é o mesmo que decer toda a televisión e todo o cine, diu en falar en bebés. E digo máis, nas revistas impresas e nos documentais da natureza fálase de "bebés gorila" e cousas polo estilo. Non sei se o soñei ou me contaron que nun alegato antiabortista algún exaltado chegou a decer que desde o intre mesmo da fecundación do óvulo humano polo espermatozoide "xa se constitúe un bebé". Pro, ante tal invasión de bebés que está a acabar cos meniños ou nenos, hai algunhas reticencias culturais que eu non podo menos de eloxiar. Aínda non houbo ningún ousado que cegase a falar do Bebé Xesús, aínda que, se seguimos nesta liña, non tardará moito en facelo algún dos que se interesan en modernizar a lingua relixiosa. Ese día revisarase a traducción do Evanxeo e contarase a matanza dos inocentes como "matanza dos bebés" de tal maneira que o Día dos Santos Inocentes pase a se chamar o Día dos Santos Bebés. Co cal farán a súa aparición os Evanxeos da Risa Absoluta profetizados por Antón Vilar Ponte.