Nin que dicir ten, os amables lectores destas crónicas han de estar ao cabo da nova: hai uns días, unha canle pública televisiva italiana, a RAI2, censurou -por máis que os responsables da cadea digan agora que todo se debeu a "unha serie de casualidades": en concreto, na vez de emitir a versión completa do film, o que os espectadores puideron ver nas pantallas das súas televisións, e a pesar de que se trataba da franxa nocturna, foi unha versión "apta para todos os públicos" (sic!!)- determinadas escenas da magnífica película de Ang Lee, "Brokeback Mountain" (2005) onde asistimos ao drama, á traxedia romántica que envolve o amor prohibido de dous xoves vaqueiros americanos no verán de 1963. En fin; desde logo, tal semella que desde o Piemonte deica Sicilia corren malos tempos para a lírica, e para o cinema e para? Puros e duros malos tempos.

Narra á súa vez unha vella brincadeira que, en certa ocasión, un galego, de viaxe por México lindo y querido, foi recriminado por parte do seu acompañante e guía nacido no país de Pancho Villa e Paulina Rubio. O motivo non era outro que certos medos que manifestaba o noso paisano diante de segundo qué clase de situacións que el consideraba non exentas de perigo para a súa plena integridade física. "¡Ándele pues! ¡Pero qué miedos me tiene Ud!" "E como non hei? É que hai certas cousas que?" -tentou defenderse o noso- "¡Pero qué pendejada es ésa! ¡Aquí, en México, nadie tiene miedo! ¡Aquí, en México, todos somos machos!" "Pois aló na miña terra -sentenciou o galego- a metade somos machos e a metade son fémeas? e, mira: ben que o pasamos!"

"Auguri e figli maschi!", desexábanse mutuamente -seguindo certo uso popular ou populacheiro- os seguidores de Il Duce mentres esculcaban con singular esmero a temida presenza de calquera enruga sobre as súas escentilantes camisas negras. Machos, machotes, machotóns? machadas feitas á machada: velaí que certas vellas e delirantes fantasmas volven saír do armario -elas si- e pretenden marchar en procesión, seica, nunha especie de renovada marcha sobre Roma e/ou o mundo que habitamos.

Como de certo que moitos de Vdes., este modesto cronista hai moitos anos que se converteu nun apaixonado por Italia. Naturalmente, estoume a referir a ese magnífico país de países do cal proceden, entre outros, xentes como Dante, Petrarca, Miguel Anxo, Leonardo, Manzoni, Mazzini, Garibaldi, Gramsci, Berlinguer, Bertolucci, Fellini? que sei eu? Leonardo Sciascia, Umberto Eco? e mesmo tamén Battiato, Lucio Dalla, Giacinto Facchettti ou Sandro Mazzola. Un espazo tal que lle permite ao meu amigo Giorgio Perissinotto andar arreo ás voltas con aquilo de que "no mundo hai dúas clases de persoas: dunha parte, están os italianos; doutra, están os que quixeran ser italianos".

Desafortunadamente, tamén hai outra Italia: a Italia de Mussolini e da República de Saló; a da Mafia e da Camorra; a Italia da loucura brigadista e de Ordine Nuovo; a da corrupción do estado, das loxias delirantes e mais dos programas de telelixo; a Italia macarrónica e trampulleira, de tafures e ladróns; o país da clerigalla reaccionaria e farsante que pervirte, envelena e transforma en ouro as bágoas e mais o sangue de Cristo; a Italia do triste catenaccio; esa mesma que vive atoada polo pánico xenófobo, pola perversidade castradora do culto á mamma; en fin, a Italia de circo pobre que comanda Silvio Berlusconi.

Polo visto, certos dirixentes desta nación de nacións -tan próxima a esoutra que habitamos- son capaces, daquela, de revolverse contra si mesmos e censurar aquilo que apenas hai tres-catro anos -"Brokebach Mountain" recibiu no 2005 o León de Ouro da Mostra de Venezia, antes de atinxir catro Globos de Ouro e tres Oscar- foi aplaudido e premiado como lle cómpre, na mellor tradición da cultura e da liberdade. Temerosos como están, por riba de todo, de perder unha cuestionada virilidade, acudindo á demagoxia máis abxecta, ao chiste de sal gordo e/ou hortera -xa saben: "Obama, ese rapaz bronceado"-, á estética chusma e gandalla das Mama Chicho, disparan as súa torpes balas de odio contra a beleza.

Porén, todos os que amamos esoutra Italia, a que canta con paixón "Fratelli d´ Italia", o himno liberal, republicano e antifascista que aínda campea á beira da "tricolore", estamos certos de que tan só se trata dun episodio infeliz, pero pasaxeiro: Garibaldi vive!