Se hai unha profesión para a que non me dotou a providencia, ademais da de monitor de autoescola ou calquera outra que esixa doses elevadas de paciencia, é a de médico. Calquera cousa que teña que ver co asunto prodúceme pavor, desde as agullas á mera descrición dunha operación. Consecuentemente, como paciente son fatal, máis fatal incluso ca media dos homes (dos seres humanos masculinos), e ata nunha simple extracción de sangue para unha análise miro para outro lado. Afortunadamente, nunca me operaron de nada. Desafortunadamente, aínda que fago todo o posible por evitalo, e demoro o imposible calquera visita, son máis asiduo do que quixera da especialidade médica que máis medo me mete: o dentista.
De feito, xa cando tiña seis ou sete anos fun ameazado polo odontólogo da familia de que, ou calaba, ou me botaba, porque lle estaba espantando ó clientes da sala de espera (era un dilema retórico, porque non podía escoller que me botara). Xa sei que hai xente que asegura que eso de que o dentista doa está superado, logo da xeneralización das técnicas e tecnoloxías actuais, pero cada vez que me deito boquiaberto no sillón, con esa luz enchufada nos fuciños, sigo experimentando a mesma sensación de indefensión ante o irremediable que tiña de neno. De chaval, os meus pais compensaban as miñas visitas ó dentista cun libro e cunha comida nun restaurante de tronío (aínda que non era a mellor circunstancia para sacarlle partido a esta segunda esixencia). De maior, paso o trance como podo, cunha mestura de sentido do ridículo e ollos firmemente pechados. Ata o outro día.
O outro día fun obxecto pasivo dunha operación algo máis complexa das habituais. Ó comezo, tiven a sensación de que estaban cambiando a roda dun coche dentro da miña boca. Despois, sentín que o que estaban facendo eran máis ben os alicerces da nova ponte de Rande. Todo, ademais, radiado. "Una cureta, por favor", escoitaba citar, entre outros adminículos e ferramentas de nome máis aterrador. A cureta parecía o instrumento máis benévolo, ata que sentín -en todos os aspectos- a acción de "curetear", e descubrín que debía ser algo parecido á man ortopédica do Capitán Garfio. Xa estaba no límite do agarrotamento maxilar, da extenuación física e da completa derrota psíquica e moral, cando escoitei ó comunicativo estomatólogo: "y ahora una sutura tipo colchonero vertical". Nese momento dei gracias internamente a todo canto ente lle puidera chegar o meu agradecemento por ter nacido na época na que nacín, porque de ter sido maquis, resistente clandestino ou guerrilleiro, chegaría a soa visión dun torno de dentista para facerme cantar o que soubera ou o que lle colara ós interrogadores.
Recordei toda esa ordalía no hospital, en solidariedade coa miña pequena á que estaban facendo unha amigdalectomía, entre outras cousas que non recordo, mentres a miña nai apatrullaba o edificio e a miña sogra ametrallaba a chamadas o meu móbil. Afortunadamente, como paciente, a nena non sae a seu pai.
sihomesi.blogsome.com
