De la poesía siempre se dijo que era un género minoritario, que no era rentable editorialmente, que no interesaba... pero siempre estuvo ahí, subsistió demostrando que tiene su razón de ser en el paisaje de la palabra."La poesía existe porque sabemos que vamos a morir", dijo Antonio Gamoneda. Fijémonos en este octeto de la foto. Posan para nosotros minutos antes de presentar hace unos días el libro "Sétimo andar, poesía alén" en Vigo y en A Cova dos Ratos, y pertenecen al colectivo A Porta Verde.

En el pasado más cercano recordamos en Vigo a Rompente y en Galicia a grupos poéticos como Ronseltz, Letras da Cal, Colectivo Sacou, el Batallón Literario da Costa da Morte... En el presente podríamos citar en nuestra comunidad a las Redes Escarlata o al Clube dos Poetas Vivos, este último radicado fundamentalmente en Ourense, y en la ciudad olívica a Formas Difusas o al longevo Grupo Brétema.

Para Alfonso Láuzara, portavoz de Porta Verde do Sétimo Andar, "Vigo foi sempre unha cidade moi dinámica que propiciou a xeración dunha chea de iniciativas culturais de todo tipo e unha intensa actividade creativa. No caso de Porta Verde, que máis que un colectivo pretende ser un espazo creativo galego e galeguista cunha marcada vocación cosmopolita, contamos cun nutrido grupo de colaboradores con procedencia de toda Galiza, algúns residentes fora. Neste sentido, a importancia de Internet é enorme, non só polas posibilidades inmensas de contacto con outros e mesmo entre nós senón pola facilidade que da para a difusión de calquera obra ou evento poético".

Quienes veis en la foto son agitadores en esa aventura emocional de la palabra que es la poesía, y ocho de los nueve autores de "Sétimo andar, poesía alén". Son Ana Cibeira, Rosa Enríquez, Alfonso Láuzara, Alba Méndez, Alberte Momán, Manolo Pipas y Ramiro Vidal. Faltaba María N. Soutelo. "Na actualidade -nos dice Láuzara- hai unha especie de época dourada no eido da poesía galega, estánse a facer cousas moi interesantes e moi boas; sen embargo, este dado contrasta co estado de abandono e case de desprezo polo idioma galego dende as insticuións. A poesía galega é necesaria e dunha grande creatividade nunha situación de auténtica resistencia.

Los de Porta Verde nacieron hace cinco años y cuentan con un blog (http://aportaverde.blogspot.com) que pasa ya de 40.000 visitas. Es un espacio abierto a todo tipo de expresión artística pero unido por la defensa de la cultura gallega, por la idea de hacer una poesía en gallego para Galicia. "Sempre houbo grupos -dice Láuzara- que desenvolveron boa parte da súa actividade en Vigo pero o máis frecuente é que teñan un ámbito de acción canto menos en Galicia".