As primeiras chuvias de outubro chegaron como unha bendición, pero non trouxeron o arelado recendo a terra mollada, senón cheiro a cinza, dor e amargura. Sinto mágoa polas vidas perdidas, polos bens materiais que a xente atesoura como pago dunha vida chea de sacrificios, polos animais, as árbores, e toda a natureza privilexiada que nos foi regalada. Sinto mágoa, sobre todo, pola xentiña maior que mantén vivas as aldeas condeadas a desaparecer; carentes de servizos básicos e vidas humildes, esquecidos por todos, mesmo nun escenario dantesco. Sen medios e sen axuda, só coas súas máns, as xestas e as febles mangueiras como únicos aparellos de loita contra o lume. Sinto mágoa por Marcelino, falecido en Carballeda de Avia por tentar pór a salvo o gando. Sinto mágoa por Alberto, que axudaba nas labores de extinción. E sinto mágoa por Maximina e Angelina, devoradas polo lume nunha morte atroz. Sinto mágoa de que anciáns coma eles teñan que combater o lume coas súas máns, ou non reciban a debida atención para chegar sáns e salvos as súas casas.
Debería ser motivo de vergoña e escarnio, especialmente para os que decidiron asumir a nobre responsabilidade de dispor os medios precisos para preservar o benestar dos seus paisanos. Primeiro foi o Prestige, despois os lumes do 2006, o accidente de Angrois, e agora o noso auténtico día da infamia. Pero os galegos e galegas damos sempre unha lección de coraxe e humanidade. Somos un pobo humilde, pero dámoslle á verba democracia o seu sentido xenuíno e orixinal: o poder do pobo. Mágoa de que os nosos políticos non estean á altura das circunstancias, da nosa forza e xenerosidade. Sinto mágoa por eles; non son merecedores das regalías que lles dispensamos.
