Doce da mañá dun día calquera de agosto. Baixamar. A un lado da ponte da Illa de Arousa, un exército de formigas súa en encorvadas posturas para arrincarlle aos areais un feixe de ameixas ou berberechos e así obter uns poucos euros, ben poucos, para o esforzo da tarefa. Son as nosas marisqueiras. Do outro lado da ponte, a primeira praia da Illa está deserta, só unha familia de turistas con dous nenos pequenos invirte o seu tempo de lecer en facer uns buratos na praia e collerlle o pan ás nosas marisqueiras. Unhas encolléronme o corazón ao ver a dureza do seu traballo e o escaso recoñecemento. Os outros, déronme coraxe. E un moi mal exemplo para os seus fillos.
Con isto non quero demonizar aos turistas, son moi poucos os que exercen de furtivos. Pero, para todos os que se vexan tentados, pensen no esforzo das marisqueiras, pensen que eses bivalvos foron sementados e coidados con mimo durante todo o ano, pensen que familias como a súa dependen deles para sobrevivir. Exerzan de turistas. Gocen das nosas fermosísimas praias, da bravura do noso océano, deses cantís tan singulares, dos faros, das calas máis solitarias, da bondade das nosas xentes e do bo marisco; pero mercado nas prazas de abastos, nas pescaderías ou degustados nos restaurantes de calquera parte da nosa longa costa que tan ben os preparan. Que aproveite.
