Os pontevedreses de toda a vida, na infancia e adolescencia, tiñamos tres baños iniciáticos: o primeiro era o Domingo de Ramos, cando estreabamos a roupa nova para todo o ano e iamos cas nosas nais dende os barrios cando a cidade era o centro a lucirnos na pasarela da Praza da Ferreria e xogando caíamos entre as pombas no estanque da terraza do Caravela; outro era cando xogando e dándolle pan a os parrulos no estanque das Palmeiras caíamos nel; tamén nise espazo, no estanque Pilon, xa de estudantes no Valle Inclán, cando remataba o curso e para celebrar as notas bañabamonos ou nos empurraban. Era o noso bautismo de cidadáns da capital, despois xa podía llegar o futuro que estabamos preparados.
O xogar no parque das Palmeiras para os rillotes dos barrios da cidade era unha aventura, as gaiolas dos pavos reais cando estendían súa plumaxe de cores do Arco da Vella era un espectáculo para nós que nunca tal viramos, había varias paxareiras con toda clase de paxaros tropicais que nos deixaban abraiados, tamén a gaiola da mona que era a estrela do parque a carón do Estanque dos Parrulos que tiñamos que ter moito coidado cando lle dabamos os manises, pois nun descoido collíanos a man. Todos nalgún intre fixemos o noso primer retrato nos fotógrafos de rúa que se puñan a caron do café Branco e Negro.
Nas Palmeiras, daquela, había un vixiante, que nós alcumabamos "Matagusanos", que sempre andaba tras de nós para que non fixeramos falcatruadas, era un dos nosos primeiros medos da infancia. Ao abeiro das pólas dos xigantescos cedros pelexabamos por un sitio nos solicitados columpios, os únicos da cidade.
Na adolescencia pasou de ser aventura a espazo das primeiras relacións e os amoriños primeiros. Cando aínda os institutos estaban separados por sexos no medio nos recreos producíase o encontro. No verán, durante as festas da Peregrina, no centro das Palmeiras púñase sempre un carrusel de autos de choque e alí iamos as pandillas a escoitar todas as novidades musicais e a ligar se podiamos.
Alí descubrimos que os nosos ídolos de adolescencia non eran inmortais e viamos como perdiamos o noso amor platónico Janis Joplin, tamén Jim Morrison e Jimmy Hendrix deixabannos orfos de referentes, logo virían outros, pera xa non era o mesmo. Sentados cun tocadiscos de pilas pasabamos o noso tempo de lecer escoitando os discos que alguén con poder adquisitivo mercaba e compartía con nós nun banco de pedra a carón dos azulexos de Carlos Sobrino unha xanela aberta ao mar antes do aldraxe da Ponte da Autopista, naquel recuncho escoitabamos as charlas de filosofía e da vida do noso gurú da contracultura, Adonis, un persoeiro entrañábel dos moitos que nos acompañaron na infancia e adolescencia, Neno, Manoplas, Balán, Ino, a Xabalina, a emperatriz, etcétera.
Xa máis concienciados, cando os ventos estaban cambiando e traían berros de liberdade, un alcalde quixo mudar o noso Parque das Palmeiras por outro modelo inglés, seica era. E alí fumos as pandillas que sempre andibemos en guerra cando o barrio era o mundo e defendiamos a pedradas as fronteiras do noso territorio. As Palmeiras era o lugar donde nos citabamos para arranxar as nosas diferencias ás saídas dos cines Malvar, Coliseum ou Victoria, pero cando soupemos do aldraxe deixamos atrás as liortas e todos unidos fumos protestar por que non cambiaran o noso Parque das Palmeiras de sempre, un espazo de referencia entrañábel para moitas xeracións.
Queda para setembro a exposición de fotos daquela época, na que Meli Fandiño fainos cóxegas no corazón ao remexer no fardel da memoria de cando o mundo era o barrio e os estorniños voaban ceibes nun ceo de cor laranxa, no tempo do pan de figo e do leite en po, cando as mercerías eran tendas de fíos e o súper, tendas de mercar ao fiado.
